Cursus Chinees

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw in Engeland en in Amerika ontwikkeld, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog moesten (Amerikaanse) soldaten elementaire verbale communicatieve vaardigheden leren. Door de invloed van het leger werd de audiolinguale methode ook bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan beschouwd worden als een reactie op de grammatica-vertaalmethode. Het was nieuw dat de taallessen geheel in de doeltaal (bijvoorbeeld Chinees) werden gegeven. De belangrijkste vaardigheden zijn spreken en luisteren (in het Chinees) en de (Chinese) grammaticale structuren worden geleerd met behulp van mondelinge structuuroefeningen. Het doel is vrijwel zonder fouten Duits kunnen spreken en kunnen verstaan; het begint bij een Chineessprekende leren naspreken. Herhaling is het middel hiervoor; er wordt gewerkt met driloefeningen om Chinese zinnen en structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch gaan worden. De taaltrainers Chinees kunnen bijvoorbeeld een bepaalde zin 10 keer herhalen en dan een nieuw Chinees woord hieraan toevoegen. Er wordt veel in de zogeheten talenpractica gewerkt, waarbij studenten Chinees een hoofdtelefoon dragen en zinnen beluisteren en nazeggen. Geschreven Chinees komt pas aan bod als het mondelinge Chinees vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Chinees.

Populariteit

De methode werd in Nederland pas omstreeks het jaar 1970 geïntroduceerd toen de Mammoetwet inging. Tegen de betekenisloze driloefeningen waren al snel bezwaren. Het kwam soms voor dat de techniek haperde. Daardoor raakten de talenpractica al gauw in onbruik. In plaats van de talenpractica maakte men de voor mondeling gebruik bedoelde structuuroefeningen schriftelijk. Schrijvers van leerboeken namen de markt weer over en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Nu was breed geaccepteerd dat het bij het leren van de taal (zoals Chinees) niet om het uit het hoofd leren van de regels van de (Chinese) grammatica gaat, maar om het te gebruiken. De luistervaardigheid (Chinees), die vóór de jaren zeventig voor het merendeel van docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is voor beginners Chinees effectief. De correcte uitspraak Chinees wordt aangeleerd van het begin. De audiolinguale methode is docentgestuurd en daardoor kan deze methode een vlotte en efficiënte overdracht van kennis bieden. De audiolinguale methode kan ook worden toegepast bij grote(re) groepen.

Tegelijkertijd is deze docentgestuurde kant een nadeel; er wordt geen eigen input van de studenten verwacht, waardoor het risico op passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer ligt. Een ander bezwaar van de methode is dat de geoefende drills niet zo gemakkelijk zijn om te zetten in levend taalgebruik Chinees.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Chinees) te leren op een zodanige manier dat ze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de lerende. Deze methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Chinees) die worden herhaald na verloop van tijd. De opgeschreven Duitse woorden of zinnen worden hardop gelezen door de lerenden. De bedoeling is niet om al deze woorden en/of zinnen uit het hoofd te leren, maar dit gaat automatisch door blootstelling. Bij de GoldList-methode wordt de woordenlijst steeds veranderd; Duitse woorden die aangeleerd zijn, worden van de woordenlijst gehaald. Die Duitse woorden die nog problemen geven, blijven op de lijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode claimen dat de woorden of zinnen in het Chinees spontaan in het langetermijngeheugen van de studenten terechtkomen, iets dat door veel geheugenwetenschappers wordt bestreden. (Taal)kennis in het algemeen wordt onthouden wanneer deze kennis ook van betekenis en relevant is voor de lerende. Voor Chinese woorden die relevant en betekenisvol zijn voor de student, kan de methode functioneren.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Bij lerenden die het fijn vinden om bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteuntje te gebruiken, kan deze GoldList-methode werken. Doordat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven wordt aangesproken en meewerkt, functioneert het met de hand schrijven beter dan typen of, zelfs redelijk zinloos: een fotootje maken. Het gebrek aan context is een minpunt. Talen zijn veel meer dan een reeks losse woorden en/of zinnen. Daarnaast is deze GoldList-methode nogal tijdrovend omdat steeds handgeschreven lijsten moeten worden aangemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook wel de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genoemd, is ontwikkeld in 1983 door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is op een natuurlijke wijze van taalverwerving (van bijvoorbeeld Chinees) gericht. Op de manier waarop iemand als kind zijn of haar moedertaal leerde spreken, probeert de leermethode het Chinees te leren. De taalregels van het Chinees leert de student ook onbewust op die manier. Alleen het Chinees wordt hiervoor gebruikt met een aantal visuele hulpmiddelen. Een stressvrije leeromgeving voor de studenten is het streven van de leermethode. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. De taalproductie Chinees mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De nadruk ligt op communicatie en niet zo zeer op het corrigeren van vormfouten en expliciete Chinees grammatica.

Als de lerende wordt ondergedompeld in het Chinees, is de methode het meest effectief. De activiteiten in het Chinees moeten stimulerend zijn zodat de studenten van de ervaringen kunnen genieten.

De Natural Method leermethode lijkt vrij veel op de Directe Methode. De leermethoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil is dat de Directe Methode meer nadruk legt op de praktijk en de Natural Method meer op de blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Dat onderdompeling zeer effectief is, is al vaak aangetoond. Omdat de Natural Approach betrekkelijk eenvoudig te begrijpen is, is de methode een populaire wijze van lesgeven onder taaltrainers Chinees. Er kleven eveneens nadelen aan de Natural Method. De leermethode is vooral gericht op het impliciet aanleren van de Duitse grammatica. Studenten zouden inderdaad leren in de Chinese taal te communiceren, maar door onvoldoende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal blijven hangen.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Om op een natuurlijke manier Chinees te leren, wordt prettig gevonden. Studenten wordt de mogelijkheid geboden voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Chinees. Doordat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, beklijft het geleerde voor een langere tijd.

Omdat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt, kan het nadeel zijn dat het wat langer duurt voor er resultaat geboekt wordt. De methode bereidt lerenden ook niet per se voor op een specifiek Chinees examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De Structural Approach (afgekort SA) oftewel de ‘Structurele Aanpak’ is door Charles Carpenter Fries en Robert Lado ontwikkeld in de begin jaren 50.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

Deze Structurele Aanpak is een taalverwervingsmethode met als doel de student vertrouwd te maken met de grammaticale en fonologische structuur van de doeltaal (bijvoorbeeld het Chinees). De Structurele Aanpak staat voor dat het beheersen van deze structuren meer oplevert dan het verwerven van woordenschat Chinees. Het gaat om het herkennen en kunnen toepassen van specifieke samenstellingen van Duitse woorden en woordgroepen in de juiste woordvolgorde. Deze combinaties van woorden worden aan studenten aangedragen in herkenbare situaties met gebruik van visualisaties, gezichtsuitdrukkingen, dramatiseringen en handelingen. Bij de methode worden de structuren die het meest gebruikt worden, als eerste geleerd. Mondelinge vaardigheid Chinees (luistervaardigheid en spreekvaardigheid) wordt hier in eerste instantie bij gebruikt; daaruit volgen leesvaardigheid en schrijfvaardigheid. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheid Chinees (spreekvaardigheid en schrijfvaardigheid), krijgt de grammatica een belangrijke plek. De Structurele Aanpak wordt ook wel Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering) genoemd.

Populariteit

In de jaren vóór 1970 werd de Structurele Aanpak op vrij grote schaal toegepast om Engels te leren in Engelssprekende landen, de voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Dat de lerenden het Chinees op een accurate wijze leren, is de sterke kant van de Structural Approach. De leren eveneensden krijgen inzicht in de grammatica van het Chinees en leren eveneens in welke situatie bepaalde Chinese woorden en combinaties van woorden wel of niet passend zijn. De methode gebruikt de taal van alle dag. Nadelen heeft de Structural Approach ook. De werkwijze kost behoorlijk veel tijd en zorgt niet onmiddellijk voor succeservaringen. De eigen input van de student is gelimiteerd; het is niet erg creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engelse naam: Communicative Language Teaching; CLT), ook ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse naam: Communicative Approach; CA) genoemd, is in de jaren 60 van de vorige eeuw ontstaan onder invloed van ideeën van Noam Chomsky, die de nadruk op competenties bij het leren van een taal legde. Amerikaans taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in het jaar 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs gaat uit van de opvatting dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van een vreemde taal (zoals Chinees).

De studenten leren middels CLT-technieken het Chinees in de praktijk te brengen door de interactie onderling en de docent Chinees. Authentieke teksten, geschreven in het Chinees of ander materiaal uit de werksituatie of het dagelijks leven worden gebruikt. Zowel tijdens als buiten de les wordt het Chinees gebruikt.

Studenten praten met medestudenten over persoonlijke gebeurtenissen en taaltrainers Chinees dragen onderwerpen aan buiten het gebied van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Chinees in allerlei soorten realistische situaties te oefenen. Duitse grammatica wordt inductief onderwezen, dit betekent aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij het communicatief taalonderwijs zijn docenten Chinees echt trainers, die de studenten leren in het Chinees te communiceren.

Populariteit

In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw werd het communicatief taalonderwijs erg populair, deels doordat de traditionele taalonderwijsmethodes niet zo succesvol bleken. Door de verdere eenwording van Europa was er meer behoefte om vreemde talen te leren middels een methode die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs heeft veel pluspunten. Studenten ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Chinees; deze methode van leren is functioneel en studentgericht. Door het gebruik van authentieke materialen, leren de studenten de Duitse woorden die voor hen nodig zijn. De methode is efficiënt. Voor de lerende werkt het stimulerend doordat hij of zij vlug succes ervaart. Foutjes mogen worden gemaakt; al doende wordt de taalvaardigheden geleerd en geperfectioneerd. Een keerzijde van de communicatieve benadering is dat voor grammatica, woordenschat die niet meteen toepasbaar is en uitspraak minder aandacht wordt besteed. De voorbereiding en planning vragen veel meer tijd van de trainer en van de lerenden vereist het een actieve deelname. Voor een aantal studenten is deze manier van leren moeilijk of ongebruikelijk, afhankelijk van welke achtergrond zij hebben. De methode CLT traint de vaardigheden; hierbij gaat het vooral om de functie en minder om de vorm en CLT biedt dan ook geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral gefocust op praktisch taalgebruik. Men leerde om gebruiksklare zinnen, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, woordenlijsten etcetera na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens leerboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger, deed dit anders. Omstreeks het jaar 1783 ontwikkelde hij een leermethode waarin de grammatica centraal stond. Meidinger wordt gezien als de grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Grammar-Translation Method, afgekort GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld, wat de taal van religie, wetenschap en cultuur was. Onderwijs in Latijn was vanzelfsprekend op geschreven teksten van de klassieke schrijvers gericht en was geheel op vertalen en grammatica gericht. Dat werd gezien als een wetenschappelijke en degelijke aanpak. De Grammatica-/vertaalmethode gaat uit van de analyse van taalvormen en taalstructuren (van bijvoorbeeld Chinees) waarbij de student zelf inzicht ontwikkelt. De lees- en schrijfvaardigheid Chinees dus belangrijk bij deze methode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De docent draagt kennis Chinees over, de studenten memoriseren.

Populariteit

Hoewel reeds sinds halverwege de negentiende eeuw ook tegengeluiden te horen waren, is tot recente datum de grammatica-/vertaalmethode van grote invloed geweest op het talenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan mensen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, biedt de methode biedt een aardige mentale training. Ook biedt de methode inzichten in de structuur van het Chinees, vanwege de nadruk die gelegd wordt op de grammatica.

De grammatica-/vertaalmethode kent echter meer nadelen dan voordelen. Het belangrijkste nadeel is dat de spreekvaardigheid en luistervaardigheid Chinees bij de methode ver achterblijft, waardoor de taal zelfs na jaren studie weinig mondeling toegepast kan worden. De leermethode staat ver van het dagelijks gebruik van het Chinees af, ook in de context die aangeboden wordt, omdat het meestal om literair taalgebruik gaat. Bij het werken in groepen geeft deze methode geen mogelijkheid tot differentiatie of tot een eigen creatief proces voor lerenden. Lerenden zijn alleen toehoorders en uitvoerders.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (In het Engels: language immersion) wordt wereldwijd gebruikt sinds de jaren 70, en dan met name op middelbare scholen waarbij een schoolvak (bijvoorbeeld het vak wiskunde) wordt onderwezen in een vreemde taal. In Nederland is de methode van ‘onderdompeling’ bekend als de leermethode die gebruikt wordt bij onze bekende collega’s van Taleninstituut Regina Coeli, ook wel ‘de nonnen van Vught’ of liefkozend ‘de nonnetjes (van Vught)’ genoemd. De methode van ‘onderdompeling’ is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die taalles Frans onderwezen aan welgestelde vrouwen uit Vught.

Kenmerken van onderdompeling

Onderdompeling houdt in dat degenen die de taal (zoals het Chinees) leren, vanaf het eerste moment door de te leren taal omgeven wordt. Alle instructies worden in de doeltaal (Chinees) gegeven; in het begin langzaam en met veel herhaling, later op een natuurlijkere manier. De student wordt ook uitgedaagd vanaf het begin om in het Chinees te spreken. De methode werkt met rollenspellen en simulaties. De leeromgeving op onderwijsinstellingen die met onderdompeling werken, wordt vaak ingericht in de stijl van het Chinees om een situatie te creëren alsof studenten in China zijn. De studenten oefenen het Chinees spreken één-op-één of in kleine groepen. Een andere wijze om onderdompeling te bereiken, is naar China gaan en daar in een gastgezin verblijven.

Populariteit

De methode van onderdompeling wordt als een zeer goede methode om vreemde talen te leren gezien. Hoofdzakelijk de mondelinge taalbeheersing Chinees kan op deze wijze uitstekend worden aangeleerd.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het wezenlijke voordeel is dat met deze methode snel resultaat wordt geboekt, doordat de methode vrij intensief is. Omdat de lerende wordt erdoor omgeven, is het een kwestie van ‘sink or swim’; hij of zij moet echt in het Chinees gaan communiceren. De studenten zijn feitelijk 24 uur per dag Chinees aan het leren. Het samen oefenen in groepen versterkt de sociale interactie. Dit wordt door studenten als motiverend ervaren.

Een nadeel is dat de bereikte resultaten niet altijd wordt vastgehouden. Als studenten in een korte tijd Chinees leren, door in China te zijn of door te zijn ondergedompeld in een kunstmatig gecreëerde omgeving, maar vervolgens weer overgaan tot de orde van de dag, is de kans groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt. Een ander minpunt van de methode kan zijn dat een dergelijke taaltraining Chinees erg intensief is. Niet alle lerenden hebben genoeg conditie om deze methode van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om vreemde talen te leren ontwikkeld in de zeventig jaren van de vorige eeuw. De methode is door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov ontwikkeld.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedia is gebaseerd op de kracht van de suggestie. Georgi Lozanov was van mening dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een taal; bijvoorbeeld Chinees) te leren. Hiervoor is het van essentieel belang dat er tussen de taaltrainer (Chinees) en de student een ontspannen sfeer en een wederzijds vertrouwen is. Hiervoor is de voorwaarde dat de student ontspannen is en zich veilig voelt. Om dit te kunnen bereiken, waren lesloken met rijopstellingen ongepast. De lerenden zaten in comfortabele stoelen in de lessen die in een halve cirkel opgesteld waren en er was altijd achtergrondmuziek in de les. De leermethode zoals Georgi Lozanov die beoogde, bestond uit het voorlezen van verschillende teksten, op de achtergrond werd klassieke muziek gespeeld of waren natuurgeluiden te horen. Er bestonden lijsten met woorden bij de teksten en opmerkingen met betrekking tot de grammatica van de te leren taal (het Chinees). Er werd met veel expressies in stem alsook gebaren voorgelezen. Zo werden lerenden uitgenodigd om te luisteren en ze konden de (Duitse) woorden die nieuw waren, gemakkelijk begrijpen en opnemen. Er was veel tijd tijdens de lessen voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (China). Er werden rollenspellen gespeeld en er bijvoorbeeld (Duitse) streekgerechten werden bereid en geproefd.

Populariteit

De methodiek van Lozanov was omstreden en de methodiek is in de vergetelheid geraakt. Sommige elementen bijvoorbeeld het gebruiken van stemexpressies en gebaren bij het lezen van teksten, worden nog steeds toegepast.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

De leermethode van Suggestopedia zorgt voor een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor de lerende geen hinder krijgt van frustratie of faalangst. Voor nieuwkomers kan deze sfeer aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Muziek werkt vaak motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Een bijkomend voordeel van de methode is dat de studenten worden gestimuleerd om actief mee te doen en zich in te leven in de situatie. Dit is voor een aantal mensen een nieuwe ervaring. Tegelijk is dit voor sommige studenten een keerzijde, omdat niet elke student hiertoe in staat is. Ook kan muziek bij sommige studenten eerder afleiden en verstorend zijn in tegenstelling tot ontspannend of stimulerend. Een andere zwakke kant is dat de relatie taaltrainer-student niet echt gelijkwaardig is; alle inbreng komt van de kant van de Chinese taaltrainer waarbij de student steeds de ontvangende partij is.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

In 1976 ontwikkelden de Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran en professor Paul La Forge Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) genoemd.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te verwerven waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. Deze CLL methode is op de counseling-benadering gestoeld waarbij de taaldocent fungeert als counselor die de zinnen van lerenden kenschetst. Studenten starten een gesprek. Zijn de studenten de doeltaal (Chinees) nog onvoldoende machtig, dan spreken de studenten in de moedertaal. De docent (Chinees) geeft uitleg en vertaalt. Hierna herhalen de lerenden de uitingen van de docent zo goed mogelijk. De gesprekken in het Chinees worden opgenomen om nadien daarna te kunnen herbeluisteren.

De methode bevordert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de wisselwerking tussen de studenten onderling als middel om de Chinese taal te leren. Het zijn de studenten zelf die de lesstof bepalen middels zinvolle gesprekken. Er is geen lesboek Chinees dat gevolgd wordt.

Populariteit

Het slagen van deze methode hangt sterk af van de expertise van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de taaldocent naast sociaal-cultureel kundig eveneens taalkundig te zijn onderlegd. Hij of zij dient zowel het Chinees als de moedertaal van de lerenden uitstekend te beheersen om de taaluitingen van de lerenden te kunnen vertalen. Deze methode kan prima werken wanneer deze correct wordt toegepast. Voor grote groepen is deze methode niet geschikt.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt studenten veel autonomie. Het analyseren van de eigen gesprekken wordt door veel lerenden als zinvol ervaren. Niet alleen tijdens de lessen Chinees, maar eveneens daarbuiten wordt de leergroep vaak heel hecht. Met CLL worden lerenden zich zo een stuk meer bewust van de groepsgenoten, de sterke en zwakke punten en leren samen te werken als een team. Van het bespreken van de fouten en het evalueren van de lessen Chinees leren studenten vaak veel. Dergelijke verbeteringen blijven vaak in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van de studenten.

Het kan een nadeel zijn dat de docent niet sturend is, ondanks dat sommige lerenden deze sturing wel nodig hebben. Er wordt geen gebruikgemaakt van een leerboek en er worden geen toetsen Chinees afgenomen. Het succes van de lessen is hierdoor lastig meetbaar. Sommige lerenden worden geremd in hun Chinees spreken wanneer zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse naam: Lexical Approach; LA) is een methode om een vreemde taal te leren die door Michael Lewis is ontwikkeld in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De benadering is gebaseerd op het idee dat een belangrijk deel van het leren van een vreemde taal (zoals het Chinees) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die bestaan uit (Chinese) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Lerenden verwerven al doende inzicht in de patronen van het Chinees (grammatica) en betekenisvolle groepen woorden. Ze leren hoe het Chinees ‘in het echt’ wordt gebruikt. De woordenschat Chinees krijgt bij deze benadering meer nadruk dan de Chinese grammatica. De instructies zijn op situaties en Chinese uitdrukkingen gericht die vaak in dialogen voorkomen. Aan interactie wordt aandacht besteed maar ook aan exposure; aan de zogenaamde receptieve vaardigheden van de lerenden (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er wordt veel mogelijkheid gegeven voor het zelf ontdekken van de Chinese taal.

De rol van de taaldocent Chinees is te zorgen voor genoeg input en het faciliteren van het leerproces van de lerenden.

Populariteit

In de afgelopen dertig jaar zijn door de ideeën over taal van (onder meer) Michael Lewis de lesboeken aanmerkelijk veranderd. Veel meer aandacht wordt besteed aan woordenschat van de te leren taal die in chunks wordt aangeboden, in betekenisvolle brokjes. Een drastische omwenteling in de wijze waarop een vreemde taal wordt onderwezen, waar Michael Lewis streefde, is er echter niet van gekomen.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door het werken met ‘chunks’ (brokjes van de taal); met ‘echte’ taal, leren lerenden op een heel natuurlijke wijze de Chinese taal te gebruiken. Zo ontstaat souplesse in het taalgebruik Chinees.

Het nadeel van de methode is dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de geleerde taalsituaties. Sommige lerenden hebben meer aan een trainer Chinees die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator omdat ze meer moeite hebben met het zelf leren herkennen van de patronen van het Chinees.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ is in het jaar 1880 door de Franse taaldocent François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van Gouin gaat uit van een serie verbonden zinnen die eenvoudig te begrijpen zijn en weinig kennis van de grammatica van de doeltaal vereisen. De studenten leren zinnetjes op basis van een handeling, zoals het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze handeling zou worden uitgevoerd. Deze reeksen of series gingen over onderwerpen als mens in de samenleving, leven in de natuur, wetenschap en beroep, ontwikkeld vanuit het verschil tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik. In de François Gouin-serie wordt geen moedertaal gebruikt. Het betreft een soort eentalige methode, die niet uitgaat van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor lerenden al gauw in de te leren taal (bijvoorbeeld het Chinees) leren denken.

Populariteit

De principes van Gouin over taal waren bijzonder vooruitstrevend. Ondanks dat het een afwijkende aanpak was, was de seriemethode van François Gouin gedurende een bepaalde periode een succes. Berlitz’ Directe Methode overschaduwde de leermethode van Gouin echter.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Seriemethode van François Gouin worden de mondelinge vaardigheden Chinees van de student sterk ontwikkeld en het zorgt voor een harmonieuze, natuurlijke en gelijkwaardige sfeer.

Gouin’s methode biedt een levendige manier van lesgeven. Dit soort onderwijs Chinees wekt het enthousiasme bij de studenten op door gebruik te maken van visueel leermateriaal, zoals afbeeldingen, grafieken, enzovoort. Een vreemde taal leren werd tastbaar; dit was iets dat geheel nieuw was. studenten Chinees worden nieuwsgierig, wat helpt om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, prestatiedruk te verminderen alsook het zelfvertrouwen te verhogen. De communicatieve vaardigheid Chinees van de lerende wordt sterk gestimuleerd met de methode.

De keerzijde van de leermethode van Gouin is dat taal die wat abstracter of subjectiever wordt, lastig in één concrete ervaring is te vangen met beweging en expressie. De bewerkelijkheid voor de docent, die tenslotte een scala aan reeksen voor moet bereiden, is een ander minpunt. Ten derde focust de Gouin-seriemethode vooral op het mondelinge taalgebruik, terwijl het reguliere onderwijssysteem nog veelal draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheid toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching (Taakgericht taalonderwijs) is in de jaren 80 van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham V. Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Het taakgericht taalonderwijs past binnen een Communicatieve Benadering/het Communicatief Taalonderwijs. De gedachte erachter is dat het verwerven van de taal (zoals het Chinees) geen op zichzelf staand doel, maar een middel om bepaalde taken uit te kunnen voeren. Lerenden krijgen motiverende taken aangeboden, waarvoor kennis van de (Chinese) taal nodig is. Om deze taken goed uit te voeren, dienen de lerenden over taalregels en woordenschat te beschikken. De taken zijn alledaagse taken, zoals het schrijven van een e-mail, bellen met de klantenservice, boodschappen doen, iets te drinken bestellen of de krant lezen. De taak wordt in drie verschillende fasen verdeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de lerenden zich eerst op de taak voorbereiden, de opdracht vervolgens uitvoeren en tot slot op de taak terugblikken. Studenten dienen samen te werken om de taken uit te kunnen voeren. De opdrachten dienen iets boven het niveau van de studenten Chinees te liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Task-Based Language Teaching heeft aan populariteit gewonnen vanaf de vroege jaren 90 en zeker in het taalonderwijs. De methode lijkt de meest bruikbare vorm te zijn voor het verbeteren van de taalvaardigheden bij studenten (met name studenten in een achterstandspositie) in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Taakgericht taalonderwijs (Chinees) heeft duidelijke voordelen. Taakgericht taalonderwijs taakgericht taalonderwijs is een activerende werkwijze, waarbij studenten uitgedaagd worden om hun vaardigheden (Chinees) te gaan gebruiken. Mits de taak goed aansluit bij de student, is Task-Based Language Teaching een op de persoon gerichte, relevante en efficiënte aanpak. De studenten komen op een natuurlijke, alledaagse manier in contact met het Chinees en leren zo authentieke Chinese woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Studenten leren daarnaast om samen te werken. Lerenden ervaren taakgericht taalonderwijs als motiverend en prettig.

Als nadeel kan gezien worden dat de communicatie het belangrijkst is en niet zozeer de correcte vorm van het Chinees, waardoor studenten die niet zozeer precies leren.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse linguïst en docententrainer op het gebied van taalonderwijs Engels bedacht Dogme Language Teaching/Dogme ELT (de ‘Dogmabenadering’) in het jaar 2000.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’; de beweging uit het jaar 1995 van een aantal filmmakers uit Denemarken onder wie Deense filmregisseur Lars von Trier, was de inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT). De deelnemers houden zich aan 10 strikte regels (10 dogma’s) bij het maken van films die samen ‘de eed van zuiverheid’ (Deens: kyskhedsløfter; Engels: Vows of Chastity) behelzen. Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare manier. De aanhangers van deze methode streven naar een vorm van communicatief taalonderwijs die onbelast is door voorgedrukt materiaal. Het beginnen van echte conversaties die over praktische zaken gaan, is het doel van de Dogme-methode, waarin het om communicatie gaat als inspirator van een taal leren (bijvoorbeeld Chinees). Daarom is de methode een communicatieve aanpak voor taalonderwijs. Deze methode wil onderwijs bieden zonder het gebruik van leerboeken of overige lesmaterialen en zich in plaats daarvan focust op de communicatie tussen de lerenden en de docent. Het Dogme-taalonderwijs kent, net zoals de Dogme-beweging van de filmmakers, tien uitgangspunten (dogma’s).

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, stelt Thornbury dat de overeenkomsten met taakgericht leren van een taal (zoals Chinees) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk leidt tot vergelijkbare resultaten.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een pluspunt voor de taaldocent Chinees is dat voorbereiding vrijwel niet is vereist. Dat de lerenden voor hun eigen leerproces de verantwoording dragen, kan heel motiverend zijn. Zo zijn de taallessen Chinees niet voorspelbaar. Dit zorgt voor spontane communicatie en voorkomt verveling. Tijdens een taalles volgens de Dogme-methode is vrijwel elk item bespreekbaar. Dit zorgt dat lerenden alert en betrokken blijven.

Als studenten zo weinig bij de hand genomen worden door de taaltrainer, kunnen ze zich echter wel wat ongemakkelijk voelen. Ook is niet elke docent Chinees voldoende flexibel voor deze manier van lesgeven. Een ander minpunt kan vormen dat de lerenden zich vaak moeten voorbereiden op een specifiek examen Chinees en het niet zeker is dat de hiervoor benodigde lesstof wordt behandeld in de lessen.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in 2007 ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-benadering is een alternatieve kijk op het verwerven van een vreemde taal (zoals het Chinees). De primaire aanname van de leermethode is dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het verwerven van het Chinees; het uiteindelijke doel is uitgroeien tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (van China). Daarom hanteert GPA de termen ‘groeiende deelnemers’ in plaats van ‘taallerenden’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docenten of leraren’. De Growing Participator Approach (GPA) heeft overeenkomsten met, en is gedeeltelijk gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering kent zes fasen van activiteiten. De lerende met een verzorger uit China voeren deze activiteiten uit. Begrip gaat voor productiviteit. De nadruk ligt op Duitse woordenschat en cultuur. Fase 1 van de methode is de hier-en-nu-fase. Deze neemt ongeveer 100 uur in beslag. In fase 1 focust de ‘groeiende deelnemer’ zich op luisteren en non-verbale feedback geven.

Fase 2 van de leermethode is de verhaalopbouwfase. Deze duurt ruwweg 150 uur en de deelnemer begint het Chinees nu ook te produceren. In fase 3 van de leermethode ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen worden gedeeld alsook verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de leermethode is de fase van het ‘diepe delen’. Tijdens deze fase beginnen de deelnemers en de verzorgers diepere gesprekken te voeren over het leven in de Chinese cultuur. In fase 5 van de leermethode beginnen de deelnemers zich op het taalgebruik van moedertaalsprekers Chinees te richten door middel van televisie, films, nieuws en literatuur. Het Chinees dat voor het werk van de deelnemers nodig is, wordt ook geleerd. Fase 6 van de leermethode is de zogenaamde ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Het gaat het hierbij om groei naast de formele taalsessies Chinees.

Populariteit

Er is nog vrij weinig bekend over het succes omdat de methode van Greg en Angela Thomson nog redelijk nieuw is. Deelnemers zijn enthousiast over de leermethode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met GPA wordt een duidelijk inzicht geboden op het proces van taalverwerving Chinees. Deze zes fasen van de leermethode bieden realistische doelstellingen en een duidelijk tijdsschema. De lerenden verwerven niet alleen kennis van de Duitse taal, maar eveneens van de omgeving en de lerenden verwerven daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Dat voor elke deelnemer of elke kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die veel tijd wil investeren, is een keerzijde van deze leermethode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door de Amerikaanse taalkundige en polyglot Prof. Alexander Argüelles in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Chinees) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. De methode is eenvoudig: de studenten luisteren naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en zij herhalen dan wat zij horen. Het gaat in de eerste plaats om de klank; de Chinese tekst begrijpen is niet van belang. Het luisteren en daarna herhalen wordt geoefend totdat het soepel gaat en de lerende simultaan Chinees kan spreken met de opname. Na enige tijd zullen de studenten een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat zij hebben uitgesproken. Zolang er maar dialogen of stukken samenhangende teksten in staan, zijn veel leerboeken geschikt voor deze leermethode. De Chinese audio-opnames dienen idealiter wat boven het niveau van de lerende te zijn. De ideale lengte van een audio-opname is ruwweg één pagina, op een natuurlijke snelheid en zonder kunstmatige pauzes. Omdat lichamelijke beweging de opname van de vreemde taal (het Chinees) in het zenuwstelsel versterkt, doet Alexander Argüelles de aanbeveling aan studenten om tijdens het spreken te lopen, het liefst in de buitenlucht, en niet te zitten. Dat de lerenden minder gauw worden afgeleid als zij bewegen, waardoor het leren van het Chinees aanzienlijk effectiever wordt, is een andere reden.

Shadowing heeft veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de vorige eeuw, maar het verschil is dat de audiolinguale methode gebruikmaakte van grammaticale driloefeningen in plaats van dialogen of samenhangende teksten. Het simultaan spreken is bij Shadowing ook anders.

Populariteit

De afgelopen jaren is veel onderzoek naar Shadowing gedaan waarin is aangetoond dat de techniek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Ook het algemene begrip van het Chinees wordt vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Het praktische pluspunt van Shadowing dat het in een groep lerenden kan worden toegepast, waarbij alle deelnemers actief aan het leren zijn. Het rendement is hoog.

Het nadeel van de Shadowing-methode is dat de lerende het wellicht een beetje saai kan kunnen vinden om dezelfde Chinese tekst te blijven herhalen. De keuze van de teksten is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om een vreemde taal (zoals Chinees) te leren die van het principe uitgaat dat mensen leren met behulp van handelingen en bewegingen. Al doende leert men, en wel op de manier zoals een kind de moedertaal leert. Ouders geven hun (jonge) kinderen continu taken en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoenen maar aan”, enz.). Het is in de eerste plaats de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, in een later stadium gaat het kind verbaal reageren. De luistervaardigheden Chinees vormen dus de basis, de spreekvaardigheden volgen pas daarna.

TPR^® past deze grondslagen van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Chinees. De taaltrainer geeft op een vriendelijke en begrijpelijke manier taken, bijvoorbeeld: “pak het boek” en doet de taken zelf voor; de studenten doen na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de lerenden dat zij Chinees praten; in een later stadium geven de lerenden de opdrachten. Opdrachten die bekend zijn worden verder uitgebreid of deels veranderd.

Door het combineren van beweging en spraak, appelleert de methode van TPR^® aan beide hersenhelften. Daardoor kost het minder moeite om dingen te leren en het geleerde Chinees beklijft ook beter.

Populariteit

De methode van TPR^® wordt vooral binnen het NT2-onderwijs gebruikt (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel bij Engels op de basisschool. Maar middelbare scholieren of volwassenen werken ook met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

Total Physical Response heeft veel voordelen. Doordat de lerende veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de doeltaal. De methode zorgt voor snelle succeservaringen. Dit bevordert het plezier in het leren van het Chinees. Het zorgt een stressvrij leerproces. TPR^® is in principe geschikt voor elke doelgroep, ongeacht achtergrond of leeftijd en deze leermethodiek kan ook in iets grotere klassen worden gebruikt. Het geleerde Chinees wordt direct in het langetermijngeheugen opgeslagen.

Het minpunt van de TPR^®-methode is dat niet elke taaluiting in TPR^®-taken uit te drukken is. Dit is de reden dat de leermethode tot op een zeker niveau werkt en een andere leermethode nodig is als aanvulling. De methodiek is bovendien niet bijzonder creatief. De studenten leren niet om ideeën, meningen en gevoelens in het Chinees uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Duits-Amerikaanse linguïst Maximilian Delphinius Berlitz (geboren als David Berlizheimer) bedacht de Directe Methode, ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd, eind jaren tachtig van de negentiende eeuw. Deze Directe Methode is als reactie op de dominante grammatica-vertaalmethode ontwikkeld.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er sprake van een Reformbeweging omstreeks 1900 met nieuwe visies over leren dat zelfontdekkend en inductief diende te zijn. Overigens betrof de Reformbeweging niet alleen het leren van een taal, maar eveneens voeding, natuurgeneeskunde, kleding en naturisme. Rond het jaar 1900 streefden de mensen, net zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw, naar natuurlijke manieren van leven en bevrijding van het keurslijf. Op het gebied van het taalonderwijs kwam veel aandacht voor ‘levende’, gesproken taal, waarbij grammatica meer inductief werd aangeboden, met behulp van voorbeeldzinnen. De taalregels moesten de lerenden hieruit afleiden. Er waren veel mondelinge oefeningen met veel aandacht voor de uitspraak van de vreemde taal (zoals het Chinees). Lerenden werden gestimuleerd veel Chinees te spreken. Het was ook een nieuw verschijnsel dat de taalles in het Chinees gegeven werd. Tijdens de les werd nadrukkelijk niet vertaald. Aan de hand van afbeeldingen en voorbeelden werd de (Duitse) woordenschat aangeleerd. Studenten boden abstracte vocabulaire aan voor het associëren van ideeën.

Populariteit

De golf van vernieuwing van het begin van de twintigste eeuw ebde weg, mede door invloeden van de oorlogen en crises, om weer een andere vorm te krijgen in de jaren zestig.

Met (een moderne versie van) de Directe Methode wordt nog altijd door taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua gewerkt.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat het een vrij natuurlijke manier van leren is, is het grote voordeel van de Directe Methode. Spreken en luisteren worden ruimschoots behandeld. Hierdoor krijgen de lerenden vloeiendheid in het Chinees en zelfvertrouwen. Keerzijden kent de methode echter ook. Deze methode besteedt zeer weinig aandacht aan schrijfvaardigheid (Chinees) en ook weinig aandacht aan lezen in de doeltaal. Voor lerenden die verder meer gevorderd zijn in het Chinees, biedt deze leermethode niet genoeg uitdaging. Doordat de Directe Methode van actief meedoen van de studenten uitgaat, is de leermethode tevens niet zeer bruikbaar voor langzaam lerende student.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”) in 1835. In 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is gebaseerd op hetzelfde principe als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om vreemde talen te leren, is die kinderen hun moedertaal leren. Een vreemde taal (zoals Chinees) leren moet gemakkelijk en veilig zijn. Manesca wil om die reden niet werken met abstracte regels en woordenlijstjes met Chinese woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode is de oudste, bekende, volledige taalcursus. De leermethode is gebaseerd op het werken met een groep van studenten en een trainer Chinees, die één Chinees nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een bepaalde beweging. De studenten herhalen vervolgens na elkaar het Chinese woord en deze beweging. De herhaling helpt de studenten deze Chinese woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap vormen de woorden zo zinnen en weer variaties op de Chinese zinnen. Chinese spelling wordt aangeboden in een later stadium met leesteksten.

De Manesca-methode is al een aantal jaren later overgenomen en aangepast door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en staat ook wel als de Ollendorff-methode bekend.

Populariteit

Manesca is twee jaar na publicatie van zijn leermethode overleden. Het werk van Manesca is opgepakt en aangepast door anderen, onder meer door Ollendorff. Een groot deel van zijn ideeën zijn nog actueel en worden nog altijd in het moderne vreemdetalenonderwijs toegepast.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en de geleerde stof gemakkelijker en langduriger door de studenten wordt onthouden, geldt als de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Veelvuldig herhalen draagt daar ook aan bij. Het feit dat dit wat saai wordt om dezelfde Chinese woorden en zinnen steeds te herhalen, kan een minpunt zijn.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld in 1963 door de Egyptenaar Caleb Gattegno.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een methode om een vreemde taal (bijvoorbeeld Chinees) te leren die stilte gebruikt als instructiemiddel. De methode van Caleb Gattegno gaat uit van de autonomie van de student en diens actieve deelname.

Een combinatie van stilte en gebaren wordt door de taaldocent Chinees gebruikt om de aandacht van de studenten te trekken, reacties los te krijgen en hen aan te moedigen om fouten te corrigeren. Veel tijd wordt aan de uitspraak (Chinees) van de taal besteed.

Gattegno, die wiskundige was, vond het van belang om les te geven op een wijze die efficiënt was voor de energievoorraad van de lerenden. Caleb Gattegno had ontdekt dat het relatief weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder dan wanneer mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Caleb Gattegno verklaarde dat taaltrainers niet zozeer dienen te streven naar het overbrengen van kennis, maar bewustzijn dienen aan te spreken, want alleen bewustzijn maakt het mogelijk om iets te leren.

The Silent Way hierbij gebruikt onder andere gekleurde blokjes (zogenaamde cuisenaire-staven), die voor diverse dingen kunnen worden gebruikt. De ‘de stille manier’ maakt ook gebruik van Words in Colour; een kleurenkaart voor klanken waarin elke kleur een specifieke klank van het Chinees vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken voor het werken aan zinnen en gekleurde grafieken die worden gebruikt voor het leren van de spelling.

Populariteit

Gattegno’s ideeën zijn van belang geweest, hoofdzakelijk bij het aanleren van de uitspraak van het Chinees, hoewel de Stille Methode in de oorspronkelijke vorm niet veel meer wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Het voordeel van de methode van Caleb Gattegno is dat zijn methodiek voor de student niet-bedreigend is, die tenslotte als autonoom wordt gezien. De taaldocent Chinees is in principe aan de lerende dienstbaar en niet andersom. Met The Silent Way wordt het leren van het Chinees op een natuurlijke manier gestimuleerd. Door taallerenden uit te dagen om nieuwe dingen te ontdekken, wordt het geleerde vaak goed verwerkt en onthouden. De lerenden ‘mogen’ foutjes maken, wat helpt bij het leerproces.

Dat sommige lerenden intensievere begeleiding nodig hebben dan de methode voorziet, kan een nadeel van de methode zijn. Een student zou gefrustreerd kunnen raken door het gebrek aan inbreng van de trainer Chinees. De beperking van het werken met kleuren en grafieken is dat de nieuwheid er vrij gauw af is, waardoor het effect verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling, afgekort ‘TPRS’ staat voor Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De methode van TPR Storytelling is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, van oorsprong een Amerikaanse docent Spaans, en komt uit de TPR-techniek (Total Physical Response) voort.

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Chinees) te leren. Het uitgangspunt is natuurlijke taalverwerving: een nieuwe taal leren zoals kinderen de moedertaal leren. De lerenden worden blootgesteld aan veel begrijpelijke input om dit te bereiken. De trainer Chinees vertelt een verhaal aan de studenten, waarin nieuw te leren Chinese woorden diverse keren voorkomen. De verhalen zijn interessant of humoristisch en nooit te lang. Studenten ontspannen zich omdat deze verhalen van de trainer gemakkelijk zijn te begrijpen. Duitse woorden en structuren worden op deze manier vrijwel ongemerkt opgeslagen in het langetermijngeheugen. De taaltrainer wijst de student op grammaticale fenomenen van het Chinees, zonder dat studenten regels uit het hoofd hoeven te leren.

Na enige tijd zal de lerende ‘automatisch’ Chinees gaan spreken en de Chinese grammaticale structuren van de nieuwe taal gaan imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Een variant hierop is om samen met een groep lerenden een verhaal op te bouwen. De taaltrainer Chinees schrijft bij deze methode eerst nieuwe woorden en structuren op het bord, met de Duitse vertalingen erbij en daarna samen met de studenten hiervan een verhaal te maken. Tot slot wordt het verhaal door de studenten naverteld. Lezen in het Chinees is een belangrijk onderdeel van TPR Storytelling, doordat dit zorgt voor input. Schrijven in het Chinees volgt daarna.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPRS een succesvolle manier is om een nieuwe taal te verwerven. Er zijn wel voorwaarden: de docent moet ervoor getraind zijn en de setting moet geschikt zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPRS is een laagdrempelige manier van taalverwerving en de taalkennis wordt goed onthouden. TPRS spreekt ook de creatieve intelligentie aan; TPRS is een vorm van breinvriendelijk leren. Voor studenten is het een prettige methode en het is niet moeilijk om de aandacht erbij te houden. Voor de studenten werkt TPR Storytelling heel motiverend om zelf verhalen te verzinnen.

Dat TPRS veel voorbereiding van de docenten vraagt, is een keerzijde.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethode is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen met een tweetalige tekst die in Egypte werd gevonden, door middel waarvan de hiërogliefen ontcijferd konden worden. Het is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taaltrainingen aanbiedt. In 1996 is de eerste versie van Rosetta Stone is uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om met behulp van een computer vreemde talen (bijvoorbeeld Chinees) te leren. Deze taalcursussen zijn in meer dan dertig talen beschikbaar en ze zijn te volgen vanuit al deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve leermethode, die de wijze nabootst waarop kinderen hun moedertaal leren. Dat wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, door veel te luisteren en na te zeggen. Het programma gebruikt hier stemmen van native speakers Chinees (moedertaalsprekers) en foto’s voor om de betekenis van nieuwe woorden in de doeltaal (het Chinees) over te brengen. De methode maakt gebruik van spraakherkenningsprogramma. Dit programma registreert de Chinese uitspraak en maakt hier een schematische weergave van. De lerende kan zo de uitspraak vergelijken met die van een native speaker (moedertaalspreker Chinees). Door de voorbeeldspreker langzamer te laten spreken en de studenten vervolgens veel na te laten zeggen, kan uitspraakverbetering bereikt worden.

Er zijn dictee-oefeningen voor de schrijfvaardigheden Chinees. De software van de methode controleert de Duitse grammatica en de spelling en geeft eventuele fouten aan, waarbij optie is om de fouten van de student te corrigeren.

Het programma biedt ook leesteksten. Deze leesteksten gaan over dagelijkse onderwerpen, activiteiten en ideeën.

Populariteit

De methode van Rosetta Stone wordt veel gebruikt wereldwijd, ook door grote en bekende organisaties. Onder meer de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van Rosetta Stone. In ons land wordt Rosetta Stone door enkele ministeries en diverse hogescholen en universiteiten, alsook door sommige internationaal opererende bedrijven ingezet.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De methode van Rosetta Stone is heel makkelijk in gebruik en de methode kan op ieder moment door de lerende gebruikt worden. Welke onderdelen meer of minder aandacht kunnen gebruiken, wordt door lerenden zelf bepaald. Veel studenten vinden het prettig om met de leermethode te werken. Bij een gebrek aan taaltrainers kan deze methode voor scholen een oplossing zijn. Een keerzijde is dat er geen docent beschikbaar is die lerenden kan motiveren of wat extra’s kan bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Paul Pimsleur. De eerste taalcursus van Pimsleur was een cursus Grieks, die hij op de markt bracht in het jaar 1963.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een computerprogramma om een nieuwe taal (bijvoorbeeld Chinees) te leren.

Deze cursussen bestaan uit zinnetjes en dialogen in de doeltaal die door de student worden nagesproken en worden herhaald. De Duitse zinnetjes zijn ingesproken door moedertaalsprekers (native speakers). De cursussen zijn gebaseerd op herhaling, anticiperen, woordenschat en wederom herhaling. De les van de cursus omvat een audio-opname van 30 minuten die nieuwe vocabulaire en structuren bevat. De grammaticale structuren van het Chinees worden niet apart uitgelegd maar via uitbreiding van, en variaties op, de aangeboden zinnen.

Pimsleur heeft het meest optimale interval onderzocht waarin informatie van het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen overgaat. Dit (gemiddelde) interval is in de cursussen van Pimsleur verwerkt.

Populariteit

Onder meer in Amerika worden de Pimsleur taalcursussen gevolgd en de ervaringen lopen uiteen. In het algemeen zijn studenten tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Chinees.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Als uitspraakverbeteraar werkt de methodiek van Pimsleur zeer goed doordat de insprekers van de zinnen allemaal native speakers zijn en op een natuurlijke manier op een normaal tempo Chinees praten.

Dat niets uitgelegd wordt, is de keerzijde. De studenten leren geen bouwstenen van de Chinese taal om zelf een zin te maken, maar moeten het met duizenden voorbeeldzinnen doen die uit het hoofd worden geleerd.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet geheel verwonderlijk, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn leermethode in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, kort na de Tweede Wereldoorlog met beroemdheden als Diana Ross, Barbra Streisand, Emma Thompson, Mel Gibson, Pierce Brosnan en Bob Dylan in zijn klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij stressvrij is, was het uitgangspunt van Michel Thomas. Hij begon met zijn lerenden duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze dingen zouden vergeten.

De cursussen zijn audiolessen, door twee acteurs ingesproken; een vrouwelijke en een mannelijke. De setting is bij Michel Thomas een virtuele klas, waarbij de student de derde student is. Hij of zij luistert met de lessen van de acteurs mee. Wanneer de stemacteurs een vraag wordt gesteld, is het de bedoeling dat de lerenden op de pauzeknop drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er zijn geen huiswerkopdrachtenen er hoeft niet uit het hoofd te worden geleerd. De lessen worden in kleine stappen opgebouwd en nieuwe lesstof wordt met reeds bekende lesstof afgewisseld. De uitleg wordt steeds in het Engels gegeven. De methode wijst bijvoorbeeld op eventuele verbanden tussen de talen. Er wordt ook grammaticale uitleg gegeven. Makkelijke lesstof wordt eerst aangeleerd, moeilijkere lesstof wordt pas aangeboden nadat de studenten het voorgaande hebben begrepen en verworven. Behalve woorden en zinnen in de doeltaal worden eveneens bouwstenen aangeleerd waarmee de lerende zelf zinnen kan construeren. Ook gebruikt de methodiek van flashcards zodat lerenden zelf hun woordenschat kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te meten.

Populariteit

Veel lerenden vinden de Michel Thomas-methode prettig werken en zijn tevreden over de uitleg van de structuur van de doeltaal. Mensen die al wat verder gevorderd zijn, ervaren de methode van Michel Thomas als minder zinvol.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De cursus van Michel Thomas is heel toegankelijk en traint de luistervaardigheid en de uitspraak op een efficiënte wijze. Dat de cursus Chinees niet in schrijfvaardigheid voorziet, is een keerzijde van de methode. Een echte interactie is er ook niet doordat de methode uit een audiocursus bestaat.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in 1929 is opgericht door schrijver en polyglot Alphonse Chérel. Assimil maakt en publiceert cursussen voor vreemde talen. Hun eerste boek was Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

‘Assimileren’ betekent ‘mengen met, opgaan in de groep’, wat voor een taalcursus (zoals Chinees) wel wat hooggegrepen is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een leerboek Chinees en audio-CD’s en een USB-stick. De lerenden werken idealiter ongeveer twintig minuten per dag.

De lessen bestaan uit verschillende Chinese dialogen die beluisterd, nagesproken en gelezen worden. De Duitse vertaling staat naast de dialoog, alsook grammaticale uitleg. Om de uitspraak van het Chinees te oefenen, maakt Assimil gebruik van zinnen die door moedertaal (native) speakers zijn ingesproken en die de cursisten daarna dienen te herhalen. De opbouw is van receptief naar productief: in de eerste les wordt nog geen taalproductie van de lerende verwacht; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn vrij gewaardeerd. Ze zijn niet zo duur en er is een groot aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het pluspunt van de methode van Assimil is dat de cursist Chinees op zijn of haar eigen tempo kan leren wanneer dit het beste past. De keerzijde hierbij is, wat voor alle taalcursussen met een computer geldt, dat de student is overgeleverd aan zichzelf. Er is geen trainer Chinees om de student te begeleiden of te motiveren.