Intensieve taalcursus Chinees

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw in Engeland en Amerika ontwikkeld, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog was het noodzakelijk om de (Amerikaanse) soldaten te voorzien van elementaire verbale communicatieve vaardigheden. Hierdoor werd deze audiolinguale methode soms bekend als de ‘legermethode’.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kun je beschouwen als een antwoord op de grammatica-vertaalmethode. Nieuw was dat de taallessen geheel plaatsvonden in de doeltaal (bijvoorbeeld Chinees). Spreken en luisteren (in het Chinees) zijn de belangrijkste vaardigheden en (Chinese) grammaticale structuur worden geleerd met behulp van mondelinge structuuroefeningen. De bedoeling is vrijwel zonder fouten Duits kunnen spreken en kunnen verstaan, wat begint bij een Chineessprekende na kunnen spreken. Herhaling is het middel hiervoor; drills worden gebruikt om Chinese zinnen en structuren goed aan te leren, zodat reacties spontaan en als het ware automatisch worden. De taaltrainer Chinees kan een zin bijvoorbeeld tien maal herhalen en vervolgens een extra Chinees woord toevoegen. Er wordt veel in de zogeheten talenpractica gewerkt, waar lerenden een koptelefoon dragen en zinnen beluisteren en nazeggen. Geschreven Chinees komt pas aan bod wanneer het mondelinge Chinees al vertrouwd is. Er worden wel afbeeldingen gebruikt om nieuwe Duitse woorden te introduceren.

Populariteit

De audiolinguale methode werd in Nederland pas geïntroduceerd omstreeks 1970 toen de Mammoetwet van kracht werd. Al gauw waren er grote bezwaren tegen de inhoudsloze drills. De techniek wilde wel eens problemen geven, waardoor de talenpractica al snel in onbruik raakten. In plaats van de talenpractica werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Schrijvers van leerboeken wonnen weer aan populariteit en boden zoals gebruikelijk expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode sporen na. Het was nu breed geaccepteerd dat het bij het leren van de taal (zoals Chinees) niet gaat om het memoriseren van de (Chinese) grammatica, maar om de toepassing ervan. Luistervaardigheid (Chinees), waar het merendeel van docenten vóór 1970 geen of nauwelijks aandacht aan schonken, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor studenten Chinees die beginnen. De goede uitspraak Chinees wordt van het begin af aangeleerd. Deze audiolinguale methode is docentgestuurd en daardoor kan deze methode een vlotte en efficiënte overdracht van kennis bieden. De audiolinguale methode kan ook worden toegepast bij grote(re) groepen.

Dit docentgestuurde aspect heeft tegelijkertijd een keerzijde; eigen inbreng wordt niet verlangd van de studenten. Hierdoor ligt het gevaar van enige passiviteit en onvoldoende betrokkenheid en motivatie op de loer. Een ander bezwaar van de audiolinguale methode is dat de geoefende drills niet zo eenvoudig zijn om te zetten in levend taalgebruik Chinees.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is ontwikkeld door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

Deze GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Chinees) op een zodanige wijze te leren dat deze worden opgeslagen in het langetermijngeheugen. De GoldList-methode werkt aan de hand van zelfgeschreven woordenlijsten (Chinees) die herhaald worden na verloop van tijd. De Duitse zinnen en woorden van de woordenlijst worden hardop gelezen door de student. Al deze woorden of zinnen uit het hoofd te leren, is niet het idee, maar door blootstelling gaat dit vanzelf. Deze woordenlijst wordt steeds veranderd; Duitse woorden die zijn geleerd, worden van de woordenlijst gehaald, Duitse woorden die nog problemen opleveren, blijven op de woordenlijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList-methode claimen dat deze zinnen en woorden spontaan in het langetermijngeheugen van de studenten worden opgeslagen, iets dat door veel geheugenwetenschappers wordt bestreden. Kennis in het algemeen wordt opgeslagen wanneer de kennis van betekenis en relevant is. Deze methode kan dus alleen goed werken voor Chinese woorden die van betekenis en relevant zijn voor de student.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Voor lerenden die bij bijvoorbeeld Post-its^® baat hebben als geheugensteuntje kan deze methode werken. Schrijven met de hand functioneert effectiever dan typen of, redelijk zinloos: een fotootje maken, omdat het fysieke gedeelte van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt. Een keerzijde is het gebrek aan context. Taal is veel meer dan alleen een verzameling losse woorden en/of zinnen. Daarnaast is de methode nogal tijdrovend; er moeten steeds met de hand geschreven woordenlijsten worden aangemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen in 1983 ontwikkeld.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op de natuurlijke manier van het verwerven van de taal (zoals bijvoorbeeld Chinees). De methode probeert het Chinees aan te leren op de wijze waarop mensen als kind hun moedertaal leerden spreken. Zo leert men onbewust ook de taalregels van het Chinees. Alleen het Chinees met de nodige visuele hulpmiddelen wordt hiervoor gebruikt. Het streven is een stressvrije leeromgeving. Een grote hoeveelheid begrijpelijke input wordt aan de studenten blootgesteld. De taalproductie Chinees mag spontaan ontstaan en wordt niet geforceerd. De methode legt de nadruk op communicatie en minder op expliciete Chinees grammatica en de correctie van vormfouten.

De leermethode is het meest effectief als de lerende wordt ondergedompeld in het Chinees. De activiteiten die in het Chinees worden aangeboden dienen stimulerend te zijn zodat de student van de ervaringen kan genieten.

De Natural Method leermethode lijkt erg op de Directe Methode. De methoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het verschil tussen de beide methoden is dat bij de Directe Methode meer de focus wordt gelegd op de praktijk en bij de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het is veelvuldig aangetoond dat onderdompeling een zeer effectieve leermethode kan zijn. De methode is een populaire wijze van lesgeven onder taaldocenten Chinees, doordat de methode betrekkelijk eenvoudig te begrijpen is voor lerenden. Maar er kleven ook nadelen aan de natuurlijke aanpak. De nadruk wordt vooral op het impliciet aanleren van de grammatica van het Chinees gelegd. De student zou inderdaad leren in het Chinees te communiceren, maar door onvoldoende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, vereenvoudigde versie van de taal blijven steken.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Het wordt als prettig ervaren om op een natuurlijke manier een taal aan te leren. Lerenden krijgen de mogelijkheid voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Chinees. Het geleerde beklijft langer, doordat studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’.

Een minpunt kan zijn dat het langer duurt voor er resultaat geboekt wordt, doordat er vrijwel geen druk op de taalproductie ligt. De methode bereidt studenten ook niet per se voor op een specifiek Chinees examen.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De ‘Structurele Aanpak’ (Engelse benaming: Structural Approach; ‘SA’) is door Charles Carpenter Fries en Robert Lado in de jaren 50 ontwikkeld.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een taalverwervingsmethode met als doel de student vertrouwd te maken met de fonologische en grammaticale structuur van de doeltaal (bijvoorbeeld het Chinees). Volgens de SA levert de beheersing van deze structuren meer op dan het verwerven van woordenschat van het Chinees. Het herkennen en kunnen toepassen van vaste samenstellingen van Duitse woorden en groepen woorden in de juiste woordvolgorde is waar het bij de leermethode om gaat. Deze combinaties worden aan de lerende aangedragen in herkenbare situaties met gebruik van dramatisering, visualisatie, gezichtsuitdrukking en handelingen. De taalstructuren die het vaakst worden gebruikt, worden als eerste geleerd. De mondelinge vaardigheden Chinees (luisteren en spreken) worden hier in de eerste instantie bij gebruikt; lezen en schrijven volgen hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheden Chinees (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een belangrijke plaats. Andere namen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd op grote schaal in de jaren vóór 1970 toegepast om Engels te leren in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën alsook in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Dat de studenten het Chinees op een nauwkeurige manier kunnen leren, is de sterke kant van een structurele aanpak. De lerenden krijgen inzicht in de grammatica van het Chinees en leren in welke situatie bepaalde bepaalde Chinese woorden of combinaties van woorden wel of niet passend zijn. De methode gebruikt alledaagse taal. Aan de methode van de Structurele Aanpak kleven ook nadelen. Deze werkwijze is nogal tijdrovend en biedt niet meteen een succeservaring. De inbreng van de studenten zelf is beperkt; de methode is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engelse naam: Communicative Language Teaching, afkorting: CLT), ook wel ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse naam: Communicative Approach, afkorting: CA) genoemd, ontstond in de jaren zestig van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk op competenties bij het leren van een taal legde. De taalkundige Dell Hymes was in het jaar 1966 de grondlegger van het concept van communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs is gestoeld op de opvatting dat interactie de uiteindelijke doelstelling is van het leren van een vreemde taal (zoals Chinees).

De studenten leren middels CLT-technieken het Chinees in de praktijk te brengen door de interactie met elkaar en de docent Chinees. Teksten, geschreven in de Chinese taal of ander materiaal uit de werkomgeving of het dagelijks leven worden gebruikt. Het Chinees wordt zowel tijdens en ook buiten de les gebruikt.

Studenten praten over persoonlijke gebeurtenissen met medestudenten en de docent Chinees draagt onderwerpen aan die buiten het domein van de traditionele grammatica liggen, om de taalvaardigheid Chinees in allerlei soorten realistische situaties te oefenen. Duitse grammatica wordt inductief onderwezen, dit betekent aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij CLT zijn taaldocenten Chinees echt trainers, die de studenten leren te communiceren in het Chinees.

Populariteit

Communicatief taalonderwijs werd erg populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Dit kwam deels omdat de traditionele taalonderwijsmethodes geen groot succes bleken. Door de verdere eenwording van Europa was er meer behoefte om een vreemde taal te leren op een wijze die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs heeft veel sterke aspecten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Chinees; deze methode van leren is functioneel en studentgericht. Doordat authentiek materiaal wordt gebruikt, leren studenten de Duitse woorden die zij moeten weten. De methode is efficiënt. Voor de lerende werkt het stimulerend doordat hij of zij vlug succeservaringen heeft. Foutjes mogen worden gemaakt; al doende wordt de taalvaardigheden geleerd en geperfectioneerd. Een keerzijde van deze communicatieve benadering is dat er niet zo veel aandacht is voor grammatica, woordenschat die niet direct toepasbaar is en de uitspraak. De voorbereiding en de planning vraagt veel meer tijd van de taaldocent en van de lerende vereist het een actieve deelname. Afhankelijk van de achtergrond, is voor sommige studenten deze manier van een taal leren moeilijk of ongewoon. CLT draait om het trainen van vaardigheden; daarbij gaat het om de functie en in mindere mate om de vorm en het biedt dan ook geen samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral op praktisch taalgebruik gericht. Er word geleerd om gebruiksklare zinnetjes, idiomatische uitdrukkingen, dialogen, lijsten met woorden enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en vervolgens op te zeggen. Een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens leerboekenschrijver; Johann Valentin Meidinger, deed dit anders. Meidinger ontwikkelde een methode waarbij de grammatica in het middelpunt stond omstreeks 1783. Meidinger wordt als grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Grammar-Translation Method, afgekort GTM) beschouwd.

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was op het onderwijs in het Latijn gestoeld, wat de taal van de wetenschap, cultuur en religie was. Dit onderwijs in het Latijn was vanzelfsprekend op geschreven teksten van klassieke schrijvers gericht en volledig op het vertalen en de grammatica (van bijvoorbeeld Chinees) gericht. Deze aanpak werd beschouwd als wetenschappelijk en degelijk. De Grammatica-vertaalmethode gaat uit van de analyse van de taalstructuren en de taalvormen (van bijvoorbeeld Chinees) waarbij de student inzicht ontwikkelt. De lees- en schrijfvaardigheid Chinees dus belangrijk bij de Grammatica-vertaalmethode. Literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten krijgen de nadruk. De trainer draagt taalkennis Chinees over, de student memoriseert.

Populariteit

Al vanaf halverwege de negentiende eeuw waren er ook tegengeluiden te horen. Desondanks heeft tot vrij recent de grammatica-/vertaalmethode een grote invloed gehad op het taalonderwijs.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

De methode is een aardige mentale training voor diegenen voor wie het een uitdaging is om dingen uit het hoofd te leren. Ook biedt deze methode inzicht in de structuur van het Chinees, vanwege de nadruk die wordt gelegd op de grammatica.

Er zijn echter meer nadelen dan voordelen. Het grootste nadeel is dat de luister- en spreekvaardigheid Chinees behoorlijk achterblijft, waardoor de geleerde taal zelfs na jaren studie nauwelijks mondeling toegepast kan worden. Omdat het meestal gaat om literair taalgebruik, staat de methode ver af van het dagelijks gebruik van het Chinees, ook in de context die wordt aangeboden. Bij het werken in groepen geeft deze methode niet de mogelijkheid tot differentiatie of tot een eigen creatief leerproces bij de studentenn. De student fungeert slechts als toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (In het Engels: language immersion) wordt wereldwijd gebruikt sinds de jaren 70, voornamelijk op middelbare scholen waarbij een schoolvak (zoals het vak wiskunde) in de vreemde taal wordt onderwezen. Binnen Nederland is de methode van ‘onderdompeling’ bekend als de methode die wordt gebruikt bij onze bekende collega’s van Taleninstituut Regina Coeli in Vught, ‘de nonnen van Vught’. De methode van ‘onderdompeling’ is daar in 1963 ontstaan met Franse nonnen die taalles Frans gaven aan welgestelde dames uit Vught en omgeving.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling houdt in dat degenen die de taal (zoals het Chinees) leren, vanaf het eerste moment door de te leren taal omgeven wordt. Alle instructies worden in de doeltaal (Chinees) gegeven; in het begin langzaam en met veel herhaling, later op een natuurlijkere wijze. De student wordt ook uitgedaagd vanaf het begin om in het Chinees te spreken. De methode werkt met rollenspellen en simulaties. Scholen die met onderdompeling werken, richten de leeromgeving vaak in de stijl van het Chinees om een situatie te creëren alsof lerenden in China zijn. Studenten oefenen de spreekvaardigheid Chinees één-op-één of in een klein groepje. Een andere manier om onderdompeling te bereiken, is naar China gaan en daar in een gastgezin verblijven.

Populariteit

Onderdompeling wordt als een uitstekende leermethode voor vreemde talen beschouwd. Voornamelijk de mondelinge taalbeheersing Chinees kan met de methode van onderdompeling zeer goed worden ontwikkeld.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Het belangrijkste voordeel is dat met deze methode snel resultaat wordt bereikt, doordat de leermethode vrij intensief is. Het is ‘sink or swim’, de lerenden moeten echt gaan communiceren in het Chinees omdat zij erdoor worden omgeven. De student is in principe 24 uur per dag Chinees aan het leren. De sociale interactie wordt versterkt door het samen oefenen in groepen. De studenten ervaren dit als motiverend.

Een nadeel van de methode is dat het bereikte resultaat niet altijd vastgehouden wordt. De kans is groot dat het nieuw geleerde snel weer wegzakt als studenten in een vrij korte tijd Chinees leren, door in China te zijn of door in een kunstmatig gecreëerde omgeving te zijn ondergedompeld, maar vervolgens weer overgaan tot de orde van de dag. Een ander minpunt kan zijn dat een dergelijke taaltraining Chinees nogal intensief is. Niet alle studenten hebben de conditie om deze wijze van leren vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om een vreemde taal te leren ontwikkeld in de jaren 70 van de vorige eeuw. Suggestopedia is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Zoals de naam al aangeeft, is de methode van Suggestopedia gebaseerd op de kracht van de suggestie. Lozanov stelt dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Chinees) te kunnen leren. Daarvoor zijn een ontspannen sfeer alsook een wederzijds vertrouwen tussen de trainer (Chinees) en studenten van essentiële betekenis belang. Dat de lerenden zich veilig voelen en ontspannen zijn, is de voorwaarde hiervoor. Om dit te bewerkstelligen, waren lesloken met rijopstellingen ongepast. De lerenden zaten in de lessen in comfortabele stoelen die werden gezet in een halve cirkel en in de les werd altijd achtergrondmuziek gedraaid. De methodiek voorgestaan door Georgi Lozanov, bestond uit teksten voorlezen, ondertussen werd op de achtergrond klassieke muziek afgespeeld of waren natuurgeluiden te horen. Bij de teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen over de grammatica van de doeltaal (het Chinees). Er werd met veel expressies in stem alsook gebaren voorgelezen. Op deze manier werd de lerende overgehaald om te luisteren en de lerende kon de nieuwe (Duitse) woorden gemakkelijk begrijpen en opnemen. Voor cultuur en kennis over het land van de doeltaal (China) was veel aandacht tijdens de lessen. Er werd met rollenspellen gewerkt en er werden bijvoorbeeld eveneens (Duitse) streekgerechten gemaakt en gegeten.

Populariteit

De leermethode van Georgi Lozanov was enigszins omstreden en is niet erg bekend meer. Een aantal elementen van de methodiek wordt nog steeds toegepast, bijvoorbeeld het gebruiken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten in de doeltaal.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedia creëert een veilige en ontspannen sfeer, waardoor de lerende geen hinder zal hebben van frustratie of faalangst. Voor immigranten kan deze gemoedelijke sfeer aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland bijdragen. Vaak werkt muziek motiverend en draagt muziek bij aan betere leerprestaties. Dat de student gestimuleerd wordt om zich in te leven in de situaties en actief mee te doen, wat voor sommigen een nieuwe ervaring is, is een ander voordeel van de methode. Tegelijk vormt dit voor sommigen een nadeel, want niet iedereen is hiertoe in staat. Daarnaast kan muziek bij sommigen eerder afleiden en verstorend werken in tegenstelling tot ontspannend of stimulerend. Een ander zwak punt is dat de verhouding trainer-student niet gelijkwaardig is; alle input komt van de Chinese trainer en de studenten zijn steeds de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles Curran ontwikkelde Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) of CLL genoemd in het jaar 1976.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

Community Language Learning (CLL) is een methode om een taal te leren waarbij studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de vreemde taal zij willen leren. De CLL methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de taaldocent optreedt als een counselor die de zinnen van de lerende omschrijft. De studenten beginnen het gesprek. Zij spreken in de moedertaal als de lerenden de doeltaal (Chinees) nog niet machtig genoeg zijn. De taaldocent (Chinees) legt uit en vertaalt, waarna de lerenden de uitingen van de docent zo nauwkeurig mogelijk herhalen. Dit gesprek in het Chinees wordt opgenomen om nadien daarna opnieuw te beluisteren.

De methode stimuleert gemeenschapsgevoel in de leergroep en beschouwt de interactie tussen de studenten als middel om de Chinese taal te leren. Er wordt geen leerboek Chinees gevolgd; de lerenden bepalen zelf de lesstof met behulp van betekenisvolle gesprekken.

Populariteit

De mate van succes van de methode is grotendeels afhankelijk van de expertise van de trainer-counselor. De taaldocent dient sociaal-cultureel kundig alsook taalkundig te zijn onderlegd. Deze docent dient zowel het Chinees als de moedertaal van de lerende uitstekend te beheersen om in staat te zijn om de taaluitingen van de lerende te vertalen. CLL kan prima werken indien deze correct wordt gebruikt. Voor grote klassen is deze methode niet bruikbaar.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

CLL biedt de lerenden een hoge mate van autonomie. De studenten vinden het analyseren van hun eigen gesprekken vaak zinvol. De leergroep wordt vaak heel hecht, niet alleen tijdens de lessen Chinees, maar ook daarbuiten. Met CLL worden studenten zich veel meer bewust van anderen in de groep, hun sterke en zwakke punten en leren als een team samen te werken. Studenten leren vaak veel van het bespreken van hun foutjes en het evalueren van de taalles Chinees. Vaak blijven dergelijke verbeteringen in het geheugen gegrift en worden deel van het actieve vocabulaire van de lerende.

Dat de docent niet sturend is, terwijl sommige lerenden wel sturing nodig hebben, kan een keerzijde zijn. Bij CLL wordt geen leerboek gebruikt en er worden ook geen toetsen Chinees gehouden. Daardoor is het succes moeilijk te meten. Een aantal studenten wordt in hun Chinees spreken geremd wanneer zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse naam: Lexical Approach; LA) is een methode om een taal te leren die door Michael Lewis is ontwikkeld in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

Deze lexicografische benadering gaat uit van de visie dat een belangrijk gedeelte van het leren van een taal (zoals het Chinees) bestaat uit het begrijpen en produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die bestaan uit (Chinese) woorden, woordcombinaties alsook uitdrukkingen. De studenten verwerven al doende inzicht in de patronen van het Chinees (de grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo leren ze hoe het Chinees ‘in het echt’ wordt gebruikt. De woordenschat Chinees is bij deze benadering belangrijker dan de Chinese grammatica. Instructies zijn op situaties en Chinese uitdrukkingen gericht die regelmatig voorkomen in dialoog. Voor interactie is aandacht maar eveneens voor i>exposure; voor de receptieve vaardigheden van de student (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Er bestaat veel ruimte voor het zelf ontdekken van de Chinese taal.

De rol van de taaldocent Chinees is voor genoeg input te zorgen en het faciliteren van het leertraject van de lerenden.

Populariteit

Onder invloed van de ideeën over taal van (onder andere) Michael Lewis zijn in de laatste drie decennia leerboeken duidelijk veranderd. Veel meer aandacht wordt aan de woordenschat geschonken die aangeboden wordt in zogenaamde chunks, in betekenisvolle brokjes. Iets waarnaar Lewis streefde; de drastische verandering in de wijze waarop taal wordt onderwezen, heeft echter niet plaatsgevonden.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Studenten leren het Chinees op een natuurlijke manier te gebruiken door het werken met ‘chunks’ (brokjes van de taal); met ‘echte’ taal. Dit zorgt voor souplesse in het taalgebruik Chinees.

Het minpunt van deze methode van de methode is dat de werkelijkheid altijd weer anders is dan de aangeleerde taalsituaties. Een aantal studenten heeft meer aan een taaldocent Chinees die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator omdat deze studenten meer moeite hebben om de patronen van het Chinees zelf te leren herkennen.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ofwel ‘seriemethode van taalverwerving’ is ontwikkeld door de Franse leraar François Gouin in het jaar 1880.

Kenmerken van de Series Method

De seriemethode (The Series Method of language acquisition) van Gouin gaat uit van een serie verbonden zinnen die eenvoudig te begrijpen zijn en weinig kennis van de grammatica vereisen. Studenten leren zinnen op basis van een actie, bijvoorbeeld het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze uitgevoerd zou worden. Deze series of reeksen behandelden onderwerpen als de mens in de samenleving, het leven in de natuur, wetenschap en beroep, vanuit het onderscheid tussen objectief, subjectief en figuurlijk taalgebruik ontwikkeld. In de François Gouin-serie wordt geen moedertaal gebruikt. Het is een soort eentalige methode, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar uitgaat van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor studenten al gauw in de te leren taal (bijvoorbeeld het Chinees) gaan denken.

Populariteit

De principes van Gouin over het leren van een vreemde taal waren bijzonder vooruitstrevend. François Gouin’s leermethodiek was enige tijd een succes, ondanks de ongewone aanpak. Maximilian Berlitz’ Directe Methode overschaduwde deze methode echter.

Voor- en nadelen van de Series Method

De Seriemethode van François Gouin ontwikkelt de mondelinge vaardigheden Chinees goed en zorgt voor een sfeer in de lessen die harmonieus, natuurlijk en gelijkwaardig is.

De methode creëert levendig onderwijs. Dit soort onderwijs Chinees wekt het enthousiasme bij de studenten op door gebruik te maken van visueel leermateriaal, zoals afbeeldingen, grafieken, en dergelijke. Leren wordt tastbaar; dit was totaal nieuw. De methode maakt de Chineeslerenden nieuwsgierig, wat helpt om het leergeheugen te ontwikkelen, de prestatiedruk te verlagen en het zelfvertrouwen te verbeteren. De communicatieve vaardigheid Chinees van de student wordt vrij intensief gestimuleerd met de methode.

De leermethode van Gouin heeft als nadeel dat taal die wat meer subjectief of abstract is, lastig in één concrete ervaring kan worden gevangen met beweging en expressie. Een ander nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die immers een hele reeks aan series dient voor te bereiden. Als derde punt is de Gouin-seriemethode vooral gericht op het mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheden toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Taakgericht taalonderwijs (Engels: Task-Based Language Teaching) is ontwikkeld in de jaren 80 van de vorige eeuw. De grondleggers van deze methode waren de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham Crookes en Michael H. Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen het Communicatief Taalonderwijs/een Communicatieve Benadering. Het principe erachter is dat de verwerving van de taal (zoals het Chinees) geen doel op zich is, maar een middel om specifieke taken uit te voeren. Lerenden krijgen motiverende taken aangeboden, waarvoor kennis van de (Chinese) taal nodig is. Om deze taken goed uit te voeren, dienen zij over taalregels en woordenschat te beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals het schrijven van een e-mail, bellen met een klantenservice, een boodschap doen, een drankje bestellen of de krant lezen. De opdracht wordt in drie verschillende fasen opgedeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de student zich eerst op de taak voorbereidt, daarna de taak uitvoert en tot slot op de taak terugblikt. Om de taken uit te voeren, dienen studenten samen te werken. De taken moeten iets boven het niveau van de studenten Chinees liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Task-Based Language Teaching is vanaf het begin van de jaren negentig zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. De leermethode lijkt de meest bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheid bij de studenten (vooral de studenten met een achterstand) te verhogen in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Chinees) biedt duidelijke voordelen. Taakgericht taalonderwijs is een activerende manier van werken, waarbij de studenten worden uitgedaagd om hun vaardigheden (Chinees) te gaan gebruiken. Mits de opdracht goed bij de lerenden aansluit, is Task-Based Language Teaching een op de persoon gerichte, efficiënte en relevante aanpak. De student komt op een alledaagse, natuurlijke manier in aanraking met de Chinese taal en leert zo authentieke Chinese woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Daarnaast leren studenten om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door lerenden als plezierig en motiverend ervaren .

Dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Chinees, waardoor lerenden die niet heel nauwkeurig leren, kan als keerzijde worden genoemd.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse docententrainer en linguïst op het gebied van Engels taalonderwijs bedacht in het jaar 2000 Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd).

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

De inspiratie voor Dogme Language Teaching was ‘Dogme 95’; een stroming uit het jaar 1995 van een groep van Deense filmmakers onder wie filmregisseur Lars von Trier. De deelnemers confirmeren zich voor het maken van films aan tien strikte regels (tien dogma’s). Samen behelzen deze ‘de eed van zuiverheid’ (Deens: kyskhedsløfter; Engels: Vows of Chastity). Het Dogme-taalonderwijs werkt op een vergelijkbare manier. De aanhangers van deze methode zoeken naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die onbelast is door enig voorgedrukt materiaal. Het oogmerk van de Dogme-methode is het beginnen van echte inhoudelijke conversaties over praktische onderwerpen. Hierbij draait het om communicatie als de inspirator van het leren. Daarom is deze leermethode een communicatieve benadering voor het onderwijs, die taalonderwijs wil bieden zonder het gebruik van leerboeken of andere lesmaterialen en zich in plaats daarvan focust op communicatie tussen de studenten en de docent. Het Dogme-taalonderwijs kent tien uitgangspunten (dogma’s), net zoals de Dogme-beweging in de film.

Populariteit

Ondanks dat onderzoek naar het succes van Dogme beperkt is, stelt Thornbury dat de overeenkomsten met taakgericht leren van een taal (zoals Chinees) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk leidt tot vergelijkbare resultaten.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Een pluspunt voor docenten Chinees is dat voorbereiding vrijwel niet is vereist. De studenten zijn verantwoordelijk voor het eigen leerproces en dit kan heel motiverend werken. Voorspelbaar zijn de taallessen Chinees zo niet. Dit zorgt voor spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. Tijdens een les volgens de Dogme-methode is vrijwel elk onderwerp bespreekbaar. Dit zorgt dat lerenden betrokken en alert blijven.

De lerenden kunnen zich echter wel ongemakkelijk voelen als ze zo weinig door de taaldocent begeleid worden. Voor dit type taalonderwijs zijn ook niet alle taaldocenten Chinees voldoende flexibel. Nog een minpunt kan zijn dat de studenten zich vaak dienen voor te bereiden op een specifiek examen Chinees en het niet zeker is dat de daarvoor benodigde stof aan de orde komt tijdens de taalles.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson in 2007.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

Deze GPA-benadering geldt als een alternatieve kijk op het leren van een vreemde taal (zoals het Chinees). Het primaire uitgangspunt van de methode is dat taal en cultuur niet los van elkaar kunnen worden gezien. Het gaat bij GPA om veel meer dan alleen het verwerven van het Chinees; het uiteindelijke doel is uitgroeien tot deelnemers aan het leven in de gastcultuur (van China). Daarom hanteert GPA de term ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docent of leraar’. De GPA-benadering heeft overeenkomsten met, en is ook deels gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De GPA-benadering bestaat uit zes fasen van activiteiten. De activiteiten worden uitgevoerd door de lerende met een verzorger uit China. Begrip gaat boven productie. De focus ligt op Duitse woordenschat alsook cultuur. Fase 1 van de methode is de zogenaamde hier-en-nu-fase. Deze duurt ruwweg 100 uur. De ‘groeiende deelnemer’ concentreert zich in deze fase 1 op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 van de methode is de zogenaamde verhaalopbouwfase. Deze fase neemt om en nabij 150 uur in beslag en de deelnemers beginnen nu ook Chinees te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op zogenaamde ‘gedeelde verhalen’. ‘Gedeelde verhalen’ zijn verhalen over dagelijkse gebeurtenissen, verhalen die tussen culturen gedeeld worden alsook verhalen over gedeelde ervaringen. Fase 4 van de leermethode is de fase van het ‘diepe delen’. Nu beginnen de deelnemer en de verzorger diepere gesprekken te voeren over het leven in de Chinese cultuur. In fase 5 beginnen de deelnemers zich te richten op het taalgebruik van moedertaalsprekers Chinees aan de hand van films, televisie of nieuws en literatuur. Het Chinees dat voor het werk vereist is, wordt ook geleerd. Fase 6 is de ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase heeft geen eindpunt. Hierbij gaat het om groei buiten de formele taalsessies Chinees om.

Populariteit

Er is nog niet veel bekend over het succes omdat de methode van Thomson nog vrij nieuw is. De deelnemers zijn enthousiast over de leermethode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met de GPA-methode wordt een duidelijke doorkijk geboden op het proces van de taalverwerving Chinees. De zes afzonderlijke fasen van de methode bieden haalbare doelen alsook een duidelijk tijdsschema. Er wordt door de lerende niet alleen kennis van de Duitse taal verworven, maar ook van de omgeving en de lerenden verwerven eveneens een nieuw sociaal netwerk.

Een keerzijde van deze methode is dat voor elke deelnemer of tenminste elke kleine groep deelnemers een ‘verzorger’ moet worden gevonden die bereid is om behoorlijk veel tijd te investeren.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of kortweg Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Prof. Alexander Argüelles; een Amerikaanse taalkundige en polyglot in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken om de intonatie (Chinees) en uitspraak te verbeteren en vloeiendheid in het spreken te verwerven. Deze methode is eenvoudig: de student luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Het gaat in de eerste plaats om de klanken; de Chinese tekst al begrijpen is niet belangrijk. Luisteren en herhalen oefent men net zo vaak tot dit heel soepel gaat en de student simultaan met de audio-opname Chinees kunnen spreken. Na enige tijd zal de student een transcript gebruiken om te kunnen lezen (en begrijpen) wat hij of zij heeft uitgesproken. Er zijn diverse leerboeken geschikt voor deze techniek, zolang er maar dialogen in staan of delen met samenhangende teksten. De Chinese audio-opnames dienen idealiter iets boven het niveau van de lerende te liggen. De ideale lengte is ongeveer één pagina, zonder kunstmatige pauzes en op een natuurlijke snelheid. Doordat fysieke bewegingen de opname van de vreemde taal (het Chinees) in het zenuwstelsel versterken, doet Argüelles de aanbeveling om te lopen tijdens het spreken, liefst buiten, en niet te zitten. Een bijkomende reden is dat de student minder gauw afgeleid wordt als hij of zij in beweging is, waardoor het leren van het Chinees aanzienlijk effectiever gaat.

De techniek van Shadowing vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar bij de audiolinguale methode werden grammaticale driloefeningen gebruikt in plaats van dialoog of samenhangende tekst. Bij de Shadowing-methode is ook simultaan spreken anders.

Populariteit

In de afgelopen jaren is veel onderzoek naar de methode van Shadowing gedaan dat aantoont dat de leermethodiek zowel de uitspraak als de luistervaardigheid sterk verbetert. Het algemene begrip van het Chinees wordt eveneens vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch pluspunt dat het kan worden toegepast in een groep van studenten, waarbij iedere deelnemer individueel actief aan het leren is. Het rendement van de Shadowing-methode is hoog.

De techniek heeft als nadeel is dat student het wellicht een beetje saai kan vinden om dezelfde Chinese tekst te blijven herhalen. De keuze van de tekst is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James J. Asher ontwikkelde de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd, in de jaren 60 van de vorige eeuw.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om een vreemde taal (zoals Chinees) te leren die uitgaat van het principe dat mensen met behulp van handelingen en beweging leren. Al doende leert men, en wel op de manier zoals kinderen de moedertaal leren. Ouders geven hun jonge kinderen voortdurend opdrachten en belonen hen als ze die uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste instantie is het de bedoeling dat de kinderen begrijpen wat de ouders zeggen, de kinderen gaan verbaal reageren in een later stadium. Dus de luistervaardigheid Chinees is de basis, de spreekvaardigheid volgt daarna.

TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving versneld toe bij het leren van het Chinees. De docent geeft opdrachten op een begrijpelijke en vriendelijke wijze, zoals: “pak het boek” en doet zelf de opdrachten voor; de student doet na. Aanvankelijk wordt nog niet verwacht van de studenten dat zij Chinees spreken; de studenten geven de opdrachten in een later stadium. Bekende taken worden verder uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

Door de combinatie van bewegingen en spraak, spreekt TPR^® beide hersenhelften aan. Het kost daardoor minder moeite om dingen te leren en het geleerde Chinees beklijft ook beter.

Populariteit

Met name wordt de methode van TPR^® binnen het NT2-onderwijs gebruikt (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginners en ook wel bij Engels taalonderwijs op de basisschool. Maar middelbare scholieren en volwassenen werken eveneens met plezier met TPR^® en behalen goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® biedt veel voordelen. Doordat de lerende veel begrijpelijke input krijgt aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgt hij of zij snel begrip van de nieuwe taal. De methodiek levert vlotte succeservaringen op. Dit bevordert het plezier in het leren van het Chinees. Dit zorgt voor stressvrij leren. TPR^® is in principe geschikt voor alle doelgroepen, ongeacht achtergrond en leeftijd en deze methode kan eveneens in grotere klassen toegepast worden. Het Chinees wordt direct in het langetermijngeheugen opgeslagen.

Dat niet alle taaluitingen in TPR^®-taken zijn uit te drukken, is het nadeel van TPR^®. Daardoor werkt het tot op een bepaald niveau en is nog een andere methodiek nodig als aanvulling. Daarnaast is de methode niet echt creatief. De studenten leren niet om hun meningen, gevoelens en ideeën in het Chinees uit te drukken.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

De Directe Methode, ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd, is eind jaren 80 van de negentiende eeuw bedacht door de Duits-Amerikaanse taalkundige Maximilian Delphinius Berlitz. Deze methode is ontwikkeld als reactie op de dominante grammatica-vertaalmethode.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er sprake van een Reformbeweging omstreeks 1900 met nieuwe ideeën dat het leren inductief en zelfontdekkend diende te zijn. Overigens had deze Reformbeweging niet alleen betrekking op het leren van een vreemde taal, maar eveneens op voeding, kleding, natuurgeneeskunde en naturisme. De mensen streefden, net zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw, rond het jaar 1900 naar bevrijding van keurslijven en natuurlijke leefwijzen. Er ontstond binnen het taalonderwijs veel aandacht voor ‘levende’, gesproken taal. Hierbij werd de grammatica meer inductief onderwezen, met behulp van voorbeeldzinnen. De taalregels moesten lerenden hieruit afleiden. Er waren meer mondelinge oefeningen en met meer aandacht voor de uitspraak van de vreemde taal (zoals het Chinees). Het werd gestimuleerd de lerenden veel in het Chinees te laten praten. Het was ook een nieuw verschijnsel dat de taallessen in het Chinees gegeven werden. Tijdens de les werd nadrukkelijk niet vertaald. Aan de hand van voorbeelden en afbeeldingen werd de (Duitse) vocabulaire aangeleerd. De studenten boden zelf abstracte vocabulaire aan voor het associëren van ideeën.

Populariteit

Deels door invloeden van de oorlogen en crises ebde de golf van vernieuwing van het begin van de twintigste eeuw weg, om in de jaren 60 weer een andere vorm te krijgen.

Taleninstituten zoals Interlingua en Berlitz werken nog altijd met (een moderne vorm van) de Directe Methode.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Dat het een vrij natuurlijke manier is om Chinees te leren, is het grote voordeel van de Directe Methode. Bij de methode wordt veel aandacht geschonken aan spreken en luisteren, waardoor lerenden zelfvertrouwen en vloeiendheid in het Chinees krijgen. Keerzijden kent de leermethode echter ook. De methode besteedt veel minder aandacht aan schrijfvaardigheid (Chinees) en ook minder aandacht aan lezen. Voor studenten die verder meer gevorderd zijn in het Chinees, biedt deze leermethode te weinig uitdaging. De Directe Methode is eveneens niet heel geschikt voor de langzaam lerende studenten, omdat de leermethode van een dynamische inzet vanuit de student uitgaat.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

In 1835 publiceerde Jean Manesca An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”). In januari 2015 is An oral system of teaching living languages in herdruk gegaan.

Kenmerken van de Manesca-methode

Manesca is op hetzelfde principe gebaseerd als de Natural Approach (‘natuurlijke aanpak’): de beste manier om talen te leren, is de manier waarop een kind de moedertaal leert. Het leren van een taal (zoals Chinees) moet gemakkelijk en veilig zijn. Manesca wil om die reden niet werken met abstracte lijstjes of regels met Chinese woorden die uit het hoofd geleerd moeten worden.

De Manesca-methode staat bekend als de oudste, bekende, volledige taalcursus. De Manesca-methode is gebaseerd op het werken met een groep lerenden en een taaldocent Chinees, die steeds één Chinees nieuw woord tegelijk introduceert. Bij elk woord hoort een bepaalde beweging. De lerenden herhalen daarna afzonderlijk het Chinese woord en deze beweging. Door de herhaling onthouden de studenten deze Chinese woorden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap vormen deze woorden zinnen en weer variaties op deze Chinese zinnen. De Chinese spelling wordt in een later stadium met leesteksten aangeboden.

De Manesca-methode is al enkele jaren later overgenomen en aangepast door grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en staat dan ook wel bekend als de Ollendorff-methode.

Populariteit

Manesca overleed twee jaar na publicatie van zijn leermethode. Het werk van Manesca is opgepakt en verder ontwikkeld door anderen, onder meer door Ollendorff. Veel van de ideeën van Manesca zijn actueel en worden nog steeds in het moderne vreemdetalenonderwijs gebruikt.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode is het combineren van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen wordt aangesproken en de geleerde stof gemakkelijker en langduriger door de lerenden wordt onthouden. Wat daar ook aan bijdraagt, is het veelvuldige herhalen. Dat dit wat saai kan worden om dezelfde Chinese woordjes en zinnetjes steeds te herhalen, kan door lerenden als een keerzijde worden gezien.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is door de Egyptenaar Caleb Gattegno ontwikkeld in 1963.

Kenmerken van de Silent Way

The Silent Way is een methode om een vreemde taal (bijvoorbeeld Chinees) te leren die stilte als instructiemiddel gebruikt. De methode van Caleb Gattegno gaat uit van de autonomie van de student en diens actieve deelname.

Een combinatie van gebaren en stilte wordt gebruikt door de trainer Chinees om de aandacht van de studenten te trekken, reacties te krijgen en hen aan te moedigen om foutjes te corrigeren. Aan de uitspraak (Chinees) wordt veel tijd besteed.

Caleb Gattegno, die wiskundige was, vond het essentieel om les te geven door middel van een methode die efficiënt voor de energievoorraad van de studenten was. Caleb Gattegno kwam erachter dat het relatief weinig energie kost om een visueel of auditief beeld te onthouden, veel minder energie dan wanneer mensen proberen om dingen uit het hoofd te leren. Hij betoogde dat de docenten niet zozeer zouden moeten streven naar het overbrengen van kennis, maar het bewustzijn aan dienen te spreken, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om iets te leren.

The Silent Way hierbij gebruikt onder andere gekleurde staafjes (zogenaamde cuisenaire-staven), die voor diverse dingen kunnen worden gebruikt. De ‘de stille manier’ gebruikt ook Words in Colour; een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur een specifieke klank van het Chinees vertegenwoordigt, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die worden gebruikt voor het leren van de spelling.

Populariteit

Gattegno’s ideeën zijn van belang geweest, voornamelijk bij het aanleren van de uitspraak van het Chinees, alhoewel The Silent Way in de oorspronkelijke versie niet veel wordt toegepast.

Voor- en nadelen van de Silent Way

De sterke kant van de benadering van Caleb Gattegno is dat zijn aanpak voor de lerende niet-bedreigend is, die immers als autonoom beschouwd wordt. De taaltrainer Chinees is bij deze methode in principe aan de student dienstbaar en niet andersom. De leermethodiek van The Silent Way stimuleert het leren van het Chinees op een natuurlijke manier. Doorgaans wordt het geleerde goed verwerkt en onthouden door taallerenden uit te dagen nieuwe dingen te ontdekken. De lerenden ‘mogen’ fouten maken, wat helpt bij het leerproces.

Een nadeel kan zijn dat sommige lerenden intensievere begeleiding nodig hebben dan de leermethode voorstaat. De studenten kunnen gefrustreerd raken door de afwezigheid van input van de docent Chinees. De beperking van het gebruik van kleuren en grafieken is dat ‘het nieuwe’ er vrij gauw af is, waardoor het effect verdwijnt.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De TPRS-methode is door Blaine Ray ontwikkeld in 1990, een Amerikaanse docent Spaans, en is afgeleid van de TPR-methode (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

De TPRS-methode is een talenverwervingsmethode die verhalen gebruikt om talen (bijvoorbeeld Chinees) te leren. Het uitgangspunt van TPRS is natuurlijke taalverwerving: de taal leren zoals kinderen de moedertaal leren. Om dit te kunnen bereiken, wordt de student blootgesteld aan veel begrijpelijke input. De trainer Chinees vertelt een verhaal, waarin nieuwe Chinese woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. De verhalen zijn relatief eenvoudig te begrijpen, hierdoor ontspannen de studenten zich. Zo worden Duitse structuren en woorden vrijwel vanzelf in het langetermijngeheugen van de student opgeslagen. De lerenden worden door de trainer op grammaticale fenomenen van het Chinees gewezen, zonder dat lerenden taalregels uit hun hoofd leren.

De lerende zal na enige tijd ‘automatisch’ Chinees gaan spreken en de Chinese grammaticale structuren van de nieuwe taal gaan nadoen. Dit is een natuurlijk proces. Een alternatief is om samen met een groep lerenden een verhaal op te bouwen. De docent Chinees schrijft bij deze variant eerst nieuwe woorden en structuren op het schoolbord, met de Duitse vertaling erbij en vervolgens met de lerenden een verhaal te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk deel van TPR Storytelling is lezen in het Chinees, omdat dit voor inbreng zorgt. In een later stadium volgt schrijven in het Chinees.

Populariteit

Er zijn veel onderzoeken gedaan die uitwijzen dat TPR Storytelling een geslaagde manier is om een taal te verwerven. Er zijn wel randvoorwaarden: de trainer dient goed getraind te zijn en de setting dient geschikt te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een laagdrempelige manier om Chinees te leren en de geleerde stof wordt goed onthouden. TPRS spreekt eveneens de creatieve intelligentie aan; er is sprake van breinvriendelijk leren. Voor de studenten is het een prettige methode en het is relatief gemakkelijk om de aandacht erbij te houden. Zelf verhalen verzinnen, werkt zeer motiverend voor de student.

Dat TPRS veel voorbereiding van de docenten vraagt, is een keerzijde.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethode is vernoemd naar de Steen van Rosetta, een steen die in Egypte werd gevonden met een tweetalige tekst, waarmee uiteindelijk de hiërogliefen ontcijferd konden worden. Het is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taaltrainingen aanbiedt. De eerste versie van deze methode is in het jaar 1996 uitgebracht.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone cursus is een manier om met behulp van een computer vreemde talen (bijvoorbeeld Chinees) te leren. Deze taalcursussen worden aangeboden in ruim dertig talen en de cursussen kunnen vanuit elk van deze talen worden gevolgd.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind de moedertaal leert. Dit wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te spreken. Rosetta Stone gebruikt hiervoor stemmen van moedertaalsprekers (native speakers Chinees) en foto’s om de betekenis over te brengen van nieuwe woorden in de doeltaal (het Chinees). Er wordt gebruikgemaakt van een programma om spraak te herkennen. Dit programma registreert de Chinese uitspraak en maakt hier een schematische weergave van. Dit maakt het mogelijk voor de lerende om zijn of haar uitspraak van de nieuwe taal te vergelijken met die van moedertaalsprekers Duits (native speakers). Door de voorbeeldspreker langzamer te laten spreken en de lerenden vervolgens veel na te laten spreken, kan uitspraakverbetering worden behaald.

Er zijn dictee-oefeningen voor de schrijfvaardigheden Chinees. De software controleert de Duitse grammatica en de spelling en geeft eventuele taalfouten aan en biedt de optie om de taalfouten van de student te corrigeren.

Het programma van Rosetta Stone biedt ook leesteksten. Deze gaan over dagelijkse onderwerpen, ideeën en activiteiten.

Populariteit

De Rosetta Stone-methode wordt wereldwijd veel toegepast en niet door de minsten. Onder meer de NASA en het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken maken gebruik van de Rosetta Stone-methode. Rosetta Stone wordt in ons land door enkele ministeries en diverse hogescholen en universiteiten en ook door een aantal internationale organisaties gebruikt.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is heel makkelijk om in te zetten en kan op elk moment door studenten worden ingezet. De lerende kan zelf bepalen welke onderdelen meer of wellicht minder aandacht kunnen gebruiken. Veel lerenden ervaren het als prettig om met de Rosetta Stone-methode te werken. Bij een gebrek aan taaldocenten kan de Rosetta Stone-methode voor scholen een oplossing bieden. Een keerzijde is dat er geen docent beschikbaar is om de studenten te motiveren of iets extra’s te bieden.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn Amerikaans taalkundige Dr. Paul Pimsleur ontwikkeld. De eerste Pimsleur taalcursus was een cursus Grieks, die hij in het jaar 1963 introduceerde.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De Pimsleur-methode is een computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Chinees) te leren.

Deze cursussen bestaan uit zinnen en dialogen die door lerenden daarna worden nagesproken en weer herhaald. De Duitse zinnetjes zijn door moedertaalsprekers (native speakers) ingesproken. De cursus is gebaseerd op herhaling, anticipatie, woordenschat en wederom herhaling. De les van de cursus omvat een audio-opname van een half uur met nieuwe vocabulaire en taalstructuren. De grammaticale structuren van het Chinees worden niet apart uitgelegd maar door middel van uitbreiding van, en variaties op, deze zinnetjes aangeboden.

Pimsleur heeft het optimale interval onderzocht waarmee kennis van het kortetermijngeheugen naar het langetermijngeheugen overgaat. Dit (gemiddelde) interval is in de taalcursussen van Pimsleur verwerkt.

Populariteit

De taalcursussen van Pimsleur worden onder andere door Amerikanen gevolgd en de ervaringen met Pimsleur variëren. De studenten zijn in het algemeen tevreden over de aangeleerde uitspraak.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

De methodiek van Pimsleur werkt zeer goed als uitspraakverbeteraar doordat de insprekers van de zinnen allemaal native speakers zijn en op een natuurlijke wijze Chinees spreken in een normaal tempo.

Het nadeel van de methode is dat er niets wordt uitgelegd. De gebruikers leren geen bouwstenen om zelf Chinese zinnen te maken, maar moeten het doen met duizenden voorbeeldzinnen die ingeprent worden.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is bedacht, niet verrassend, door Michel Thomas (Poolse naam: Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in een eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, met beroemdheden als Barbra Streisand, Emma Thompson, Diana Ross, Mel Gibson, Bob Dylan en Pierce Brosnan in de klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Michel Thomas’ uitgangspunt was dat iemand alleen kan leren leren als hij of zij stressvrij is. Hij maakte zijn lerenden duidelijk dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De cursussen van Michel Thomas zijn audiolessen, ingesproken door twee acteurs; een mannelijke acteur en een vrouwelijke acteur. De setting is bij Michel Thomas een virtuele klas, waarbij de student als de derde student fungeert. De student luistert mee met de les van de stemacteurs. Als een vraag aan de acteurs gesteld wordt, is het de bedoeling dat de lerenden op pauze drukken en eerst zelf de vraag beantwoorden. Er wordt geen huiswerk gegeven en er hoeft niet uit-het-hoofd te worden geleerd. De lessen worden in delen opgebouwd en nieuwe lesstof wordt met bekende lesstof afgewisseld. De uitleg is steeds in het Engels bij de Michel Thomas-methode. Er wordt bijvoorbeeld gewezen op eventuele verbanden tussen het Engels en de doeltaal. Grammaticale uitleg wordt ook gegeven. Eerst wordt makkelijke stof aangeleerd, moeilijkere stof volgt pas nadat de lerende de makkelijke stof heeft begrepen en verworven. Behalve woorden en zinnetjes worden eveneens bouwstenen aangeleerd waarmee de gebruiker zelf zinnetjes kan bouwen. Ook maakt de methode gebruik van flashcards waarmee lerenden zelf hun woordenschat kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen vooruitgang te meten.

Populariteit

Veel mensen zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van de doeltaal en vinden de cursus plezierig werken. Mensen die wat verder gevorderd zijn, ervaren de methode van Michel Thomas als minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De methode van Michel Thomas is erg toegankelijk en traint luistervaardigheid en uitspraak op efficiënte wijze. Dat de cursussen Chinees niet in schrijfvaardigheid voorzien, is een minpunt. Een daadwerkelijke interactie is er ook niet, omdat het audiocursussen zijn.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, opgericht door Alphonse Chérel in het jaar 1929. Het bedrijf maakt cursussen voor vreemde talen en publiceert deze en het begon met het eerste boek Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

Letterlijk betekent ‘assimileren’: ‘mengen met, opgaan in de andere groep’, wat wel wat hooggegrepen voor een taalcursus (zoals Chinees) is. De Assimil-taalcursussen zijn zelfstudielessen die bestaan uit een lesboek Chinees, audio-CD’s en een USB-stick. De gebruikers besteden idealiter ongeveer twintig minuten per dag aan de taalcursus.

De lessen bestaan uit Chinese dialogen die beluisterd, nagesproken en gelezen worden. De Duitse vertaling staat naast de dialoog, met grammaticale uitleg. Om de uitspraak van het Chinees te trainen, maakt Assimil gebruik van zinnen die door native (moedertaal) speakers zijn ingesproken en die de gebruikers dienen te herhalen. De opbouw gaat van receptief naar productief: in de eerste lessen wordt nog geen taalproductie van de gebruikers verwacht; dit komt pas na ongeveer 50 lessen.

Populariteit

De Assimil-cursussen zijn vrij gewaardeerd. Ze zijn niet zo duur en er is een groot aanbod aan talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Het voordeel van de Assimil-methode is dat de cursist Chinees op zijn of haar eigen tempo kan leren wanneer dit het beste past. De keerzijde hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de cursist is overgeleverd aan zichzelf. Er is geen docent Chinees om de student te begeleiden of te motiveren.