Cursus Grieks

Audio-Lingual Method (ALM) (Army Method/New Key)

Bedacht door wie en wanneer

De audiolinguale methode was al in de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw ontwikkeld in Amerika en Engeland, onder andere door de Amerikaanse taalkundige Leonard Bloomfield. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was het noodzakelijk om (Amerikaanse) soldaten te voorzien van elementaire verbale communicatieve vaardigheden. Door de invloed van het leger werd de audiolinguale methode ook de ‘legermethode’ genoemd.

Kenmerken van de Audio-Lingual Method (ALM)

De audiolinguale methode kan beschouwd worden als reactie op de grammatica-vertaalmethode. Een nieuw verschijnsel was dat de taallessen geheel werden gegeven in de doeltaal (bijvoorbeeld Grieks). De belangrijkste vaardigheden zijn kunnen spreken en luisteren (in het Grieks) en (Griekse) grammaticale structuur worden geleerd met behulp van mondelinge structuuroefeningen. De bedoeling is vrijwel zonder fouten Grieks kunnen spreken en kunnen verstaan, wat begint bij een Griekssprekende leren naspreken. Het middel hiertoe is herhaling; er wordt met driloefeningen gewerkt om Griekse zinnen en structuren goed aan te leren, om te zorgen dat reacties spontaan en automatisch gaan worden. De taaldocenten Grieks kunnen bijvoorbeeld een bepaalde zin tien maal herhalen en vervolgens een nieuw Grieks woord of meerdere nieuwe Griekse woorden toevoegen. Er wordt veel in de zogeheten talenpractica gewerkt, waarbij lerenden een koptelefoon dragen en zinnen beluisteren en naspreken. Geschreven Grieks wordt pas behandeld wanneer het mondelinge Grieks al vertrouwd is geworden. Afbeeldingen worden wel gebruikt voor het introduceren van nieuwe woorden in het Grieks.

Populariteit

De methode werd in ons land pas rond het jaar 1970 geïntroduceerd toen de Mammoetwet inging. Tegen de betekenisloze drills waren al snel bezwaren. De techniek wilde wel eens problemen geven. De talenpractica raakten hierdoor vrij gauw in onbruik. In plaats van de talenpractica werden de mondelinge structuuroefeningen schriftelijk gemaakt. Schrijvers van leerboeken wonnen weer aan populariteit en boden weer expliciete grammaticaregels aan. Toch liet de audiolinguale methode wel sporen na. Het was nu breed geaccepteerd dat het bij een taal (zoals Grieks) leren niet gaat om het memoriseren van de (Griekse) grammatica, maar om het gebruiken ervan. De luistervaardigheid (Grieks), die vóór 1970 voor veel docenten niet bestond, was ontdekt.

Voor- en nadelen van de Audio-Lingual Method

De audiolinguale methode is effectief voor mensen die Grieks beginnen te leren. Direct van het begin wordt de correcte uitspraak Grieks aangeleerd. De audiolinguale methode is een docentgestuurde methode en en biedt daardoor een vlotte en efficiënte overdracht van kennis. Deze methode kan ook worden toegepast bij grote(re) groepen.

Dit docentgestuurde aspect heeft tegelijkertijd een keerzijde; er wordt geen eigen inbreng van de lerenden verlangd, waardoor het gevaar van passiviteit en onvoldoende motivatie en betrokkenheid op de loer ligt. Een ander bezwaar van de audiolinguale methode is dat de geoefende drills niet zo gemakkelijk in levend taalgebruik Grieks om te zetten zijn.

GoldList Method (GLM)

Bedacht door wie en wanneer

De GoldList Method (‘gouden lijst-methode’) is door polyglot David J. James, alias Viktor Dmitrievitch Huliganov of Uncle Davey ontwikkeld.

Kenmerken van de GoldList Method (GLM)

De GoldList Method is een leermethode om woorden of zinnen (bijvoorbeeld in het Grieks) op een zodanige manier te leren dat deze plaatsnemen in het langetermijngeheugen van de lerende. Deze GoldList-methode werkt middels zelfgeschreven woordenlijsten (Grieks) die later herhaald worden. De zinnen of woorden op de woordenlijst worden door de studenten hardop gelezen. Het idee is niet om de woorden of zinnen en zinnen uit het hoofd te leren, maar dit eigenlijk gebeurt vanzelf door de blootstelling. De woordenlijst wordt telkens bijgewerkt; Griekse woorden die aangeleerd zijn, worden van de woordenlijst gehaald, Griekse woorden die nog altijd problemen geven, blijven op de woordenlijst staan.

Populariteit

Aanhangers van de GoldList Method stellen dat de woorden en zinnen spontaan worden opgeslagen in het langetermijngeheugen, maar geheugenwetenschappers bestrijden dat. Volgens deze geheugenwetenschappers wordt kennis in het algemeen opgeslagen wanneer deze ook relevant en betekenisvol is voor de student. De GoldList-methode kan goed werken voor Griekse woorden en zinnen die van betekenis en relevant zijn.

Voor- en nadelen van de GoldList Method

Deze methode kan goed functioneren voor lerenden die baat hebben bij bijvoorbeeld Post-its^® als geheugensteun. Met de hand schrijven functioneert beter dan typen of, redelijk zinloos: een foto maken, omdat het fysieke deel van het geheugen door het schrijven aangesproken wordt en meewerkt. Een keerzijde is het ontbreken van context. Taal is uiteraard veel meer dan een serie losse woorden of zinnen. De methode is bovendien zeer tijdrovend; er dienen steeds handgeschreven woordenlijsten te worden gemaakt.

De Natural Method

Bedacht door wie en wanneer

De Natural Method, ook de Natural Approach (de ‘natuurlijke aanpak’) genaamd, is door Tracy D. Terrell en Stephen Krashen in 1983 ontwikkeld.

Kenmerken van de Natural Method

De Natural Method is gericht op een natuurlijke wijze van taalverwerving (van bijvoorbeeld Grieks). Op de manier waarop mensen als kind hun moedertaal leerden, probeert de methode het Grieks te leren. De Griekse taalregels leert studenten ook onbewust op deze wijze. Alleen het Grieks met een aantal visuele hulpmiddelen wordt hiervoor gebruikt. Een stressvrije leeromgeving voor de studenten is het streven van de leermethode. De lerenden worden blootgesteld aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input. Bij de deze methode wordt de taalproductie Grieks niet geforceerd, maar mag spontaan ontstaan. De nadruk ligt op communicatie en niet zo zeer op het corrigeren van vormfouten en expliciete Grieks grammatica.

Als de student in het Grieks wordt ondergedompeld, werkt de methode het meest effectief. De activiteiten die in het Grieks worden aangeboden, dienen stimulerend te zijn, om te zorgen dat de studenten van de ervaring kunnen genieten.

De Natural Method leermethode lijkt veel op de Directe Methode. De leermethoden gaan beide uit van het idee van natuurlijke taalverwerving; het onderscheid is dat bij de Directe Methode meer nadruk wordt gelegd op de praktijk en bij de Natural Method meer op blootstelling aan taalinput en het verminderen van spreekangst.

Populariteit

Het feit dat onderdompeling een zeer effectieve leermethode is, is al veelvuldig aangetoond. Omdat de Natural Approach vrij eenvoudig te begrijpen is, is de methode een populaire wijze van lesgeven onder taaldocenten Grieks. Minpunten heeft de Natural Method ook. De leermethode legt vooral nadruk op het impliciet leren van de Griekse grammatica. De lerende zou weliswaar leren in het Grieks te communiceren, maar door ontoereikende kennis van de grammatica in een wat gebrekkige, versimpelde versie van de taal blijven hangen.

Voor- en nadelen van de Natural Method

Om op een natuurlijke manier Grieks te leren, wordt prettig gevonden. Studenten krijgen de kans voor het opbouwen van een persoonlijke band met het Grieks. Doordat de studenten niet ‘uit het hoofd hoeven te leren’, blijft het geleerde Grieks langer onthouden.

Een nadeel kan zijn dat het langer duurt voor er resultaat geboekt wordt, doordat er bijna geen druk ligt op de taalproductie. Ook bereidt de methode studenten niet per se op een bepaald Grieks examen voor.

Structurele Aanpak

Bedacht door wie en wanneer

De ‘Structurele Aanpak’ (Engelse benaming: Structural Approach; ‘SA’) is door Charles Fries, oprichter en directeur van de English Language Institute aan de Universiteit van Michigan en één van zijn studenten Robert Lado ontwikkeld in de jaren 50.

Kenmerken van de Structurele Aanpak (SA)

De Structurele Aanpak is een methode om vreemde talen te leren die als doel heeft om lerenden vertrouwd te laten raken met de fonologische en grammaticale structuur van de taal (bijvoorbeeld het Grieks). Volgens de methodiek van Structurele Aanpak levert de beheersing van deze structuren meer op dan het leren van woordenschat Grieks. Het herkennen en kunnen toepassen van vaste Griekse woordcombinaties en woordgroepen in de correcte woordvolgorde is waar het bij de Structurele Methode om draait. Deze vaste combinaties worden in reële situaties middels visualisatie, dramatisering, handelingen en gezichtsuitdrukking aan de lerende aangereikt. De taalstructuren die in de praktijk het vaakst in het Grieks worden gebruikt, worden als eerste aangeboden. De mondelinge vaardigheden Grieks (luistervaardigheden en spreekvaardigheden) worden hierbij in eerste instantie gebruikt; leesvaardigheden en schrijfvaardigheden volgen hieruit. Bij het aanleren en verbeteren van de productieve vaardigheden Grieks (spreken en schrijven), krijgt de grammatica een grote plaats. Andere namen voor de Structurele Aanpak zijn de Structural-Situational Approach (structurele-situationele benadering) en de Structural-Oral-Situational Approach (structurele-mondeling-situationele benadering).

Populariteit

De Structurele Aanpak werd in de jaren vóór 1970 op vrij grote schaal gebruikt om Engelse les te geven in Engelssprekende landen, voormalige Britse koloniën en in Maleisië.

Voor- en nadelen van de Structurele Aanpak

Het voordeel van een structurele aanpak is dat studenten de Griekse taal op een nauwkeurige manier wordt geleerd. De leren eveneensde krijgt inzicht in de Griekse grammatica leert eveneens in welke situatie bepaalde bepaalde Griekse woorden of combinaties van woorden wel of niet geschikt zijn voor de situatie. De methode gebruikt alledaagse taal. De Structurele Aanpak heeft eveneens minpunten. De methodiek is tamelijk tijdverslindend en biedt niet direct ervaringen van succes. De inbreng van de studenten zelf is gelimiteerd; de leermethode is weinig creatief.

Communicatief taalonderwijs (Engels: Communicative Language Teaching; CLT)

Bedacht door wie en wanneer

Het communicatief Taalonderwijs (Engelse naam: Communicative Language Teaching, afgekort: CLT), ook ‘De Communicatieve benadering’ (Engelse naam: Communicative Approach, afgekort: CA) genoemd, is ontstaan in de jaren 60 van de vorige eeuw onder invloed van de ideeën van taalkundige Noam Chomsky, die de nadruk legde op competenties bij het leren van een taal. Amerikaans taalkundige Dell Hymes was de grondlegger in het jaar 1966 van het concept communicatieve vaardigheden.

Kenmerken van Communicatief taalonderwijs (CLT)

Het communicatief talenonderwijs gaat uit van de opvatting dat interactie het uiteindelijke streven is van het leren van een vreemde taal (zoals Grieks).

De studenten leren het Grieks in praktijk te brengen middels CLT-technieken door de interactie met elkaar en de docent Grieks. Er wordt gebruikgemaakt van teksten in het Grieks of ander materiaal uit de werksituatie of het dagelijks leven. Het Grieks wordt zowel tijdens en ook buiten de les om gebruikt.

Studenten praten met medestudenten over persoonlijke gebeurtenissen en de taaltrainer Grieks draagt onderwerpen aan buiten het gebied van de traditionele grammatica, om de taalvaardigheid Grieks in allerlei soorten realistische situaties te oefenen. De Griekse grammatica wordt inductief onderwezen, dit betekent aan de hand van de praktijk, waaruit de regel volgt.

Bij CLT zijn docenten Grieks echt trainers, die lerenden helpen om in het Grieks te communiceren.

Populariteit

Communicatief taalonderwijs werd erg populair in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, deels omdat de traditionele taalonderwijsmethodes geen groot succes waren gebleken. Binnen het verenigde Europa was er een grotere behoefte om talen te leren op een wijze die meteen toepasbaar was.

Voor- en nadelen van Communicatief taalonderwijs

Het communicatief taalonderwijs heeft veel positieve aspecten. Lerenden ‘kunnen’ al snel ‘iets’ in het Grieks; deze methode van leren is studentgericht en functioneel. Omdat authentiek materiaal wordt gebruikt, leren studenten de Griekse woorden die zij moeten weten. De methode is efficiënt. Voor de lerende werkt dit stimulerend doordat hij of zij gauw succeservaringen heeft. Fouten mogen worden gemaakt; al doende wordt de taalvaardigheden geleerd en verder verbeterd. Een keerzijde van de communicatieve benadering is dat er minder aandacht wordt geschonken voor grammatica, woordenschat die niet meteen toepasbaar is en uitspraak. Het plannen en voorbereiden vereist veel tijd van de trainer en van lerenden vraagt het een actieve deelname. Deze manier van een taal leren, is voor bepaalde studenten lastig of ongewoon, afhankelijk van welke achtergrond zij hebben. CLT (communicatief taalonderwijs) draait om het trainen van vaardigheden; hierbij gaat het om de functie en niet zo zeer om de vorm en het biedt als zodanig geen echt samenhangend geheel.

Grammatica-/vertaalmethode (GVM) (Engels: Grammar-Translation Method; GTM)

Bedacht door wie en wanneer

Het taalonderwijs was in de 18^de en de 19^de eeuw vooral op praktisch taalgebruik gericht. Er word geleerd om gebruiksklare zinnen, dialogen, idiomatische uitdrukkingen, lijsten met woorden enzovoort na te spreken, uit het hoofd te leren en daarna vervolgens op te zeggen. Dit werd op een andere manier gedaan door een Duitse docent Frans en Italiaans en eveneens schrijver van leerboeken; Johann Valentin Meidinger. Hij ontwikkelde een methode waarin de grammatica van de taal centraal stond omstreeks 1783. Meidinger wordt gezien als de grondlegger van de grammatica-vertaalmethode (Engels: Grammar-Translation Method; GTM).

Kenmerken van de Grammatica-/vertaalmethode (GVM)

Deze methode was gebaseerd op het onderwijs in het Latijn; de taal van de religie, de wetenschap en de cultuur. Dit onderwijs in het Latijn was uiteraard gericht op geschreven teksten van de klassieke schrijvers en volledig gericht op de grammatica en het vertalen. Deze aanpak werd als degelijk en wetenschappelijk beschouwd. De Grammatica-vertaalmethode gaat uit van de analyse van de taalvormen en de taalstructuren (van bijvoorbeeld Grieks) waarbij de lerende inzicht ontwikkelt. Bij de Grammatica-vertaalmethode zijn de lees- en schrijfvaardigheid Grieks dus belangrijk. De nadruk ligt op literatuur, vertalen en uit het hoofd leren van woordenlijsten in het Grieks. De taaltrainer draagt de kennis Grieks over, de student memoriseert.

Populariteit

Al sinds halverwege de negentiende eeuw waren er ook tegengeluiden te horen. Desondanks heeft de grammatica-/vertaalmethode tot vrij recent een grote invloed op het talenonderwijs gehad.

Voor- en nadelen van de Grammatica-/vertaalmethode

Aan mensen die het een uitdaging vinden om dingen uit het hoofd te leren, vormt deze grammatica-/vertaalmethode vormt een aardige mentale training. Deze methode biedt ook inzicht in de structuur van de Griekse taal, omdat de nadruk op de grammatica wordt gelegd.

Er zijn echter meer keerzijden dan positieve kanten. De grootste keerzijde is dat de luister- en spreekvaardigheid Grieks bij de methode ver achterblijft, waardoor de geleerde taal zelfs na jaren studeren nauwelijks mondeling toegepast kan worden. Omdat het meestal gaat om literair taalgebruik, staat de methode ver van het dagelijks gebruik van het Grieks af, ook in de context die wordt aangeboden. Bij het werken in groepsverband geeft deze methode niet de mogelijkheid tot differentiatie of een eigen creatief proces voor de studentenn. De student is slechts toehoorder en uitvoerder.

Onderdompeling (Engels: immersion)

Bedacht door wie en wanneer

Onderdompeling (Engelse naam: language immersion of alleen immersion) wordt sinds de jaren 70 over de hele wereld gebruikt, hoofdzakelijk op middelbare scholen waarbij een schoolvak (zoals wiskunde) in de vreemde taal wordt gegeven. Binnen Nederland is ‘onderdompeling’ bekend als de methode die bij Taleninstituut Regina Coeli, ‘de nonnen van Vught’ gebruikt wordt. De leermethode is daar ontstaan in 1963 met Franse nonnen die taalles Frans aan welgestelde dames uit Vught gaven.

Kenmerken van onderdompeling

De methode van onderdompeling behelst dat degene die de taal (zoals het Grieks) leert, vanaf het begin is omgeven door de nieuwe taal. Alle instructies vinden in de doeltaal (Grieks) plaats; in het begin langzaam en met veel herhalingen en later op een meer natuurlijke manier. De lerenden worden ook vanaf het begin uitgedaagd om in het Grieks te spreken. Bij onderdompeling met rollenspellen en simulaties gewerkt. De leeromgeving op scholen die met onderdompeling werken, wordt vaak ingericht in de stijl van het land van de Griekse taal om een situatie te creëren alsof lerenden in Griekenland zijn. De studenten oefenen het Grieks spreken één-op-één of in kleine groepen. Een andere methode om onderdompeling te bereiken, is naar Griekenland reizen en daar bijvoorbeeld in een gastgezin verblijven.

Populariteit

Onderdompeling wordt beschouwd als een erg goede methode om vreemde talen te leren. Hoofdzakelijk de mondelinge taalvaardigheid Grieks kan met deze methode uitstekend worden aangeleerd.

Voor- en nadelen van onderdompeling

Omdat de leermethode behoorlijk intensief is, is het grote voordeel dat deze methode snel resultaten laat zien. Het is ‘sink or swim’, de lerende moet daadwerkelijk gaan communiceren in het Grieks want hij of zij wordt erdoor omgeven. In principe zijn de studenten 24 uur per dag Grieks aan het leren. Het samen oefenen in een groep versterkt de sociale interactie. Studenten ervaren dit als motiverend.

Dat het bereikte resultaat niet altijd wordt vastgehouden, is een minpunt. De kans is groot dat het nieuw geleerde relatief snel wegzakt als iemand in een vrij korte tijd Grieks leert, door in Griekenland te zijn of door in een kunstmatig gecreëerde omgeving te zijn ondergedompeld, maar vervolgens weer overgaat tot de orde van de dag. Een bijkomend minpunt kan zijn dat een dergelijke training Grieks nogal intensief is. Niet alle lerenden hebben de conditie om deze leermethode vol te houden.

Suggestopedie (Suggestopedia)

Bedacht door wie en wanneer

Suggestopedia is een methode om een vreemde taal te leren die uit de jaren 70 van de vorige eeuw stamt. Suggestopedia is ontwikkeld door de Bulgaarse psychotherapeut Georgi Lozanov.

Kenmerken van Suggestopedie

Suggestopedie is gebaseerd op het principe van de suggestie. Lozanov stelt dat positieve suggestie een voorwaarde is om (een vreemde taal; bijvoorbeeld Grieks) te kunnen leren. Daarvoor zijn een ontspannen sfeer en een wederzijds vertrouwen tussen de lerenden en de docent (Grieks) van essentiële betekenis. Hiervoor dienen studenten ontspannen te zijn en zich veilig te voelen. Een leslokaal met een rijopstelling was niet geschikt om dit te bewerkstelligen. In de lessen zaten lerenden in comfortabele stoelen die waren opgesteld in een halve cirkel en in de klas werd ook altijd muziek gedraaid op de achtergrond. De methodiek die Lozanov voorstond, bestond uit teksten voorlezen, ondertussen werd op de achtergrond klassieke muziek gedraaid of waren natuurgeluiden te horen. Bij deze teksten waren woordenlijsten alsook opmerkingen over de grammatica van de doeltaal (het Grieks). Het voorlezen werd gedaan met gebaren en veel expressie in stem. De lerenden werden op deze manier overgehaald om te luisteren en de nieuwe (Griekse) woorden konden gemakkelijk begrepen en opgenomen worden. Voor cultuur en kennis over het land van de vreemde taal (Griekenland) was veel aandacht tijdens de lessen. Er werd met rollenspellen gewerkt en er werden bijvoorbeeld eveneens (Griekse) streekgerechten gemaakt en gegeten.

Populariteit

De leermethode was enigszins omstreden en is niet erg bekend meer. Een aantal elementen zoals het gebruikmaken van stemexpressie en gebaren bij het lezen van teksten, wordt nog steeds gebruikt.

Voor- en nadelen van Suggestopedie

Suggestopedie creëert een ontspannen en veilige sfeer in de les, waardoor lerenden minder last hebben van frustratie of faalangst. Deze sfeer kan voor een immigrant bijdragen aan een positieve associatie met het nieuwe thuisland. Muziek werkt vaak motiverend en draagt aan betere leerprestaties bij. Een ander pluspunt van de leermethodiek is dat de lerende wordt gestimuleerd om actief mee te doen en zich in de situatie in te leven. Dit is voor sommige mensen een nieuwe ervaring. Tegelijkertijd vormt dit voor bepaalde studenten een nadeel, omdat niet iedereen hiertoe in staat is. Ook kan muziek bij sommige mensen afleiden en verstorend werken in plaats van stimulerend en ontspannend. Dat de relatie tussen de docent en de lerende niet gelijkwaardig is, is een ander zwak punt; alle input komt van de Griekse docent en de lerende is altijd de ontvangende partij.

Community Language Learning (CLL)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse priester en psycholoog Charles A. Curran ontwikkelde in 1976 Community Language Learning, ook wel Counseling Language Learning
(CLL) genoemd.

Kenmerken van Community Language Learning (CLL)

CLL (Community Language Learning) is een methode om een taal te verwerven waarbij de studenten samenwerken om te bepalen welke aspecten van de taal zij willen leren. De CLL methode baseert zich op de counseling-benadering waarbij de trainer optreedt als counselor die de zinnen van de lerende parafraseert. De lerenden starten het gesprek. Zij spreken in hun moedertaal als de studenten de doeltaal (Grieks) nog niet genoeg machtig zijn. De trainer (Grieks) geeft uitleg en vertaalt, waarna de studenten de uitingen van de trainer zo goed mogelijk herhalen. Deze gesprekken in het Grieks worden opgenomen om opnieuw te kunnen beluisteren.

Community Language Learning stimuleert het gemeenschapsgevoel in de leergroep en ziet de interactie tussen de studenten onderling als middel om het Grieks te leren. Er wordt geen leerboek Grieks gevolgd; het zijn de studenten zelf die de lesstof bepalen middels zinvolle gesprekken.

Populariteit

Het succes van de methode hangt grotendeels af van de kunde van de trainer-counselor. Bij deze methode dient de trainer naast sociaal-cultureel kundig ook taalkundig te zijn. De docent dient zowel het Grieks als de moedertaal van de lerende zeer goed te beheersen om de taaluitingen van de lerende te kunnen vertalen. Deze methode kan goed werken wanneer deze op de juiste wijze toegepast wordt. Voor grote klassen is deze methode niet geschikt.

Voor- en nadelen van Community Language Learning

De methode biedt studenten veel autonomie. Het analyseren van eigen gesprekken vinden de lerenden vaak zinvol. Niet alleen tijdens de les Grieks, maar eveneens daarbuiten wordt de groep vaak zeer hecht. Met Community Language Learning worden lerenden zich zo een stuk bewuster van de groepsgenoten, de sterke en zwakke punten en leren om te werken als een team. Door het bespreken door hun foutjes en het evalueren van de taalles Grieks leren studenten veel. Vaak blijven deze verbeteringen in het geheugen gegrift en worden zo onderdeel van het actieve vocabulaire van de student.

Het kan een nadeel zijn dat de taal trainer niet sturend is, terwijl sommige studenten wel sturing nodig hebben. Er wordt geen gebruikgemaakt van een lesboek en er worden eveneens geen toetsen Grieks afgenomen. Hierdoor is het succes lastig meetbaar. Een aantal studenten wordt belemmerd in hun Grieks spreken als zij worden opgenomen.

Lexicografische benadering (Engels: Dynamic Lexicographic Approach; DLA)

Bedacht door wie en wanneer

De Lexicografische benadering (Engelse benaming: Lexical Approach; LA) is een methode om vreemde talen te leren die door Michael Lewis in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw is ontwikkeld.

Kenmerken van de Lexicografische benadering (DLA)

De lexicografische benadering gaat uit van de visie dat een belangrijk gedeelte van het leren van een vreemde taal (zoals het Grieks) bestaat uit het begrijpen en het produceren van zogenaamde ‘lexicale eenheden’, brokjes taal die uit (Griekse) woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen bestaan. De lerenden verwerven al doende inzicht in patronen van het Grieks (de grammatica) en betekenisvolle groepen met woorden. Zo leren ze hoe het Grieks ‘in het echt’ gebruikt wordt. In deze benadering neemt de woordenschat Grieks een grotere plaats in dan de Griekse grammatica. De instructies zijn op situaties en Griekse uitdrukkingen gericht die vaak in dialogen voorkomen. Aan interactie wordt aandacht besteed maar ook aan exposure; aan de receptieve vaardigheden van de lerende (luisteren en begrijpen, lezen en begrijpen). Voor het zelfstandig ontdekken van de Griekse taal door de studenten is veel mogelijkheid.

Het is de taak van de trainer Grieks om te zorgen voor voldoende input en het faciliteren van het leertraject van de lerende.

Populariteit

Door de invloed van de ideeën over taal van (onder meer) Michael Lewis zijn in de laatste drie decennia leerboeken duidelijk veranderd. Er is veel meer aandacht voor woordenschat van de te leren taal die in zogenaamde chunks wordt aangeboden, in betekenisvolle brokjes. Een ingrijpende wending in de manier waarop een vreemde taal wordt onderwezen, waar Michael Lewis streefde, bleef echter uit.

Voor- en nadelen van de Lexicografische benadering

Door het werken met ‘chunks’ (brokjes taal); met ‘echte’ taal, leren lerenden het Grieks op een heel natuurlijke manier te gebruiken. Zo ontstaat souplesse in het taalgebruik Grieks.

Het minpunt van deze methode is dat de werkelijkheid altijd weer afwijkend is van de aangeleerde taalsituaties. Sommige studenten hebben meer aan een trainer Grieks die hen wegwijs maakt, dan aan een docent taal-facilitator omdat ze meer moeite hebben om de patronen van het Grieks zelf te leren herkennen.

Series Method

Bedacht door wie en wanneer

De Series method, ook wel ‘seriemethode van taalverwerving’ (Frans: La Méthode naturelle) genoemd, is in 1880 door de Fransman François Gouin ontwikkeld.

Kenmerken van de Series Method

Een serie van verbonden zinnen die gemakkelijk te begrijpen zijn en niet veel kennis vereisen van grammatica, is het uitgangspunt van de seriemethode (Engelse naam: The Series Method of language acquisition) van Gouin. Op basis van een handeling, zoals het verlaten van een huis in de volgorde waarin deze zou worden uitgevoerd, leren de studenten zinnetjes. Deze series of reeksen behandelden onderwerpen als de mens in de samenleving, wetenschap en beroep, het leven in de natuur, ontwikkeld vanuit het verschil tussen objectieve, subjectieve en figuurlijke taal. De seriemethode van Gouin maakt geen gebruik van moedertaal. Het is een soort eentalige manier van taalverwerving, die niet van ‘vertalen’ en ‘uitleggen’ uitgaat maar van ‘demonstreren’ en ‘handelen’, waardoor lerenden al gauw in de nieuwe taal (bijvoorbeeld het Grieks) gaan denken.

Populariteit

De seriemethode van Gouin was zijn tijd ver vooruit. Ondanks de afwijkende aanpak, was de seriemethode van François Gouin gedurende een bepaalde periode een succes. De leermethode werd echter overschaduwd door de Directe Methode van Berlitz.

Voor- en nadelen van de Series Method

Door de Series method van François Gouin worden de mondelinge vaardigheden Grieks goed ontwikkeld en het zorgt voor het creëren van een sfeer die harmonieus, natuurlijk en gelijkwaardig is.

De leermethode biedt levendig taalonderwijs. Dit type taalonderwijs Grieks wekt de leermethode enthousiasme op bij de studenten doordat de leermethode gebruikmaakt van visuele leermiddelen, bijvoorbeeld afbeeldingen, grafieken, enzovoort. Een nieuwe taal leren wordt tastbaar; iets wat geheel nieuw was. De studenten Grieks worden nieuwsgierig, dit werkt goed om het leergeheugen te helpen ontwikkelen, de druk om te presteren te verminderen en het zelfvertrouwen te verbeteren. Door de methode van François Gouin worden de communicatieve competenties Grieks van de studenten sterk gestimuleerd.

De leermethode van Gouin heeft als nadeel dat taal die iets subjectiever of abstracter is, wat moeilijk met beweging en expressie in één concrete ervaring is te vangen. Een bijkomend nadeel is de bewerkelijkheid voor de taaldocent, die tenslotte een scala aan series voor moet bereiden. Ten derde richt de Gouin-seriemethode zich vooral op mondelinge taalgebruik, terwijl het onderwijssysteem nog vaak draait om examens die de lees- en schrijfvaardigheid toetsen.

Task-Based Language Teaching (TBLT)

Bedacht door wie en wanneer

Task-Based Language Teaching; TBLT (Taakgericht taalonderwijs) is in de jaren tachtig van de vorige eeuw ontwikkeld. De grondleggers zijn de Indiase taalkundige professor N.S. Prabhu, de Amerikaanse hoogleraar Teresa P. Pica en de Britse hoogleraren Graham Crookes en Michael Hugh Long.

Kenmerken van de Task-Based Language Teaching (TBLT)

Taakgericht taalonderwijs past binnen het Communicatief Taalonderwijs/een Communicatieve Benadering. De denkwijze achter de methode is dat de verwerving van de te leren taal (zoals het Grieks) geen doel op zich is, maar een hulpmiddel om bepaalde taken uit te kunnen voeren. De studenten krijgen motiverende taken voorgeschoteld. Hiervoor is taalkennis (Grieks) vereist. Om deze taken goed uit te kunnen voeren, is het nodig dat zij over regels van het Grieks en woordenschat van het Grieks beschikken. Deze taken zijn zaken uit het dagelijks leven, zoals e-mails schrijven, met een klantenservice bellen, een boodschap doen, een krant lezen of een drankje bestellen. De opdracht wordt in drie verschillende fasen opgedeeld: vóór, tijdens en na de taak, waarbij de student zich eerst op de taak voorbereidt, de taak daarna uitvoert en tot slot erop terugblikt. Om de taken uit te voeren, dienen studenten samen te werken. De taken moeten net boven het kennisniveau van de lerende liggen om leereffect te hebben.

Populariteit

Vanaf het begin van de jaren negentig is taakgericht onderwijs zeer populair geworden, zeker in het taalonderwijs. Taakgericht taalonderwijs de meest bruikbare vorm te zijn om de taalvaardigheid bij de studenten (voornamelijk de studenten met een achterstand) te verhogen in het lager en secundair onderwijs.

Voor- en nadelen van Task-Based Language Teaching

Het taakgericht taalonderwijs (Grieks) biedt duidelijke voordelen. Het is een activerende werkvorm, waarbij de lerenden worden uitgedaagd om hun taalvaardigheid (Grieks) toe te passen. Het is een op de persoon gerichte, efficiënte en relevante aanpak, mits de taak goed bij de lerende aansluit. De lerende komt op een dagelijkse, natuurlijke wijze in aanraking met het Grieks en leert op deze manier authentieke Griekse woorden, woordcombinaties en uitdrukkingen. Daarnaast leren studenten om met elkaar samen te werken. Taakgericht taalonderwijs wordt door lerenden als plezierig en motiverend ervaren .

Dat de communicatie voorop staat en niet de correcte vorm van het Grieks, waardoor lerenden die niet heel nauwkeurig leren, kan als keerzijde genoemd worden.

De Dogme benadering (Engels: Dogme Language Teaching; Dogme ELT)

Bedacht door wie en wanneer

Scott Thornbury; een Nieuw-Zeelandse docententrainer en taalkundige op het gebied van taalonderwijs Engels ontwikkelde Dogme Language Teaching/Dogme ELT (ook wel de ‘Dogmabenadering’ genoemd) in 2000.

Kenmerken van de Dogme benadering (ELT)

‘Dogme 95’; de beweging van een aantal filmmakers uit Denemarken onder wie filmregisseur Lars von Trier uit het jaar 1995 was de inspiratie voor Dogme Language Teaching (DLT). De deelnemers confirmeren zich aan 10 strenge regels (dogma’s) bij het maken van films die samen ‘de eed van zuiverheid’ (Deens: kyskhedsløfter; Engels: Vows of Chastity) vormen. Iets dergelijks is bij het Dogme-taalonderwijs aan de hand. De aanhangers van deze methode zoeken naar een vorm van communicatief onderwijs van vreemde talen die onbelast is door enig voorgedrukt materiaal. Het doeleinde van de Dogme-benadering is het starten van echte inhoudelijke gesprekken over praktische onderwerpen. Hierbij draait het om communicatie als de drijvende kracht van het leren. Deze leermethode is daarom een communicatieve werkwijze van taalonderwijs. Deze methode wil onderwijs bieden zonder het gebruik van lesboeken of andere lesmaterialen en zich in plaats daarvan op het communiceren tussen de student en de taaltrainer richt. Het Dogme-taalonderwijs heeft, net als de Dogme-beweging van de filmmakers, 10 uitgangspunten (dogma’s).

Populariteit

Ondanks dat er niet veel onderzoek naar het succes van Dogme is gedaan, stelt Scott Thornbury dat de parallellen met het taakgericht leren van talen (zoals Grieks) erop wijzen dat Dogme waarschijnlijk tot vergelijkbare resultaten leidt.

Voor- en nadelen van de Dogme benadering

Dat er zo goed als geen voorbereiding is vereist, is een positieve bijkomstigheid voor docenten Grieks. Het kan erg motiverend zijn dat de studenten verantwoordelijk voor het eigen leerproces zijn. De les Grieks in de vreemde taal is niet voorspelbaar. Dat garandeert spontane communicatie en de verveling krijgt geen kans. Bij een taalles volgens de Dogme-benadering is vrijwel elk item bespreekbaar. De studenten blijven zo betrokken en alert.

Als de lerenden zo weinig bij de hand worden genomen door de docent kunnen ze zich daartegenover wat minder op hun gemak voelen. Voor dit type onderwijs zijn ook niet alle taaltrainers Grieks flexibel genoeg. Dat studenten zich vaak op een bepaald examen Grieks dienen voor te bereiden, terwijl het niet zeker is dat de hiervoor benodigde stof tijdens de taallessen aan bod komt, kan een bijkomend nadeel vormen van de methode.

Growing Participator Approach (GPA)

Bedacht door wie en wanneer

The Growing Participator Approach (GPA) is in het jaar 2007 ontwikkeld door Language consultants Greg en Angela Thomson.

Kenmerken van de Growing Participator Approach (GPA)

De GPA-benadering is een alternatieve kijk om een vreemde taal (zoals het Grieks) te leren. Dat taal en cultuur niet los van elkaar staan, is de primaire aanname van de GPA. Bij GPA gaat het om veel meer dan alleen het verwerven van het Grieks; het uiteindelijke doel om tot een volwaardige deelnemer aan het leven in de gastcultuur (van Griekenland) uit te groeien. GPA gebruikt daarom de benamingen ‘groeiende deelnemer’ in plaats van ‘taallerende’ en ‘verzorger’ in plaats van ‘docent of leraar’. De GPA vertoont gelijkenissen met, en is ook gedeeltelijk gebaseerd op, de Natural Approach (natuurlijke aanpak) van Stephen Krashen en Tracy Terrell.

De methode bestaat uit zes fasen van activiteiten. Deze activiteiten worden uitgevoerd door de lerende en een verzorger uit Griekenland. Begrijpen gaat voor produceren. De nadruk ligt op Griekse woordenschat alsook cultuur. Fase 1 is de zogenaamde hier-en-nu-fase. Deze fase neemt ongeveer 100 uur in beslag. De ‘groeiende deelnemer’ richt zich in fase 1 op het luisteren en het geven van non-verbale feedback.

Fase 2 is de zogenaamde verhaalopbouwfase. Deze fase neemt om en nabij 150 uur in beslag en de deelnemers beginnen nu het Grieks ook te produceren. In fase 3 van de methode ligt de nadruk op ‘gedeelde verhalen’. Dit zijn verhalen die over dagelijkse gebeurtenissen gaan, verhalen die worden gedeeld tussen culturen en verhalen die over gedeelde ervaringen gaan. Fase 4 van de leermethode is de fase van het zogenaamde ‘diepe delen’. Tijdens deze fase beginnen de deelnemers en de verzorgers meer diepgaande gesprekken te voeren over het leven in de Griekse cultuur. In fase 5 van de methode beginnen deelnemers zich te richten op het taalgebruik van de moedertaalsprekers Grieks door middel van televisie, films, nieuws en literatuur. Het Grieks dat voor het werk van de deelnemers nodig is, wordt ook geleerd. Fase 6 van de leermethode is de zogenaamde ‘zelfvoorzienende groeifase’. Deze fase kent geen eindpunt. Hier gaat het om de groei buiten de formele taalsessies Grieks om.

Populariteit

Omdat de methode van Thomson nog redelijk nieuw is, is nog vrij weinig bekend over het succes van de methode. De deelnemers zijn enthousiast over de leermethode.

Voor- en nadelen van de Growing Participator Approach

Met de GPA-benadering wordt een goede doorkijk geboden op het proces van de taalverwerving Grieks. Deze zes fasen van GPA bieden een duidelijk tijdspad en haalbare doelen. Er wordt door de lerende niet alleen taalkennis Grieks verworven, maar eveneens van de omgeving en de lerenden verwerven daarnaast een nieuw sociaal netwerk.

Dat voor iedere deelnemer of tenminste iedere groepje deelnemers een ‘verzorger’ gezocht moet worden die bereid is om behoorlijk wat tijd te investeren, is een minpunt van deze leermethode.

Shadowing Technique

Bedacht door wie en wanneer

De Shadowing technique of Shadowing (‘schaduwen’) is bedacht door Alexander Argüelles; een Amerikaanse polyglot en taalkundige in de vroege jaren 2000.

Kenmerken van de Shadowing Technique

Shadowing is een methode die studenten zelfstandig kunnen gebruiken voor het verbeteren van de uitspraak en de intonatie (Grieks) en het verwerven van vloeiendheid in het spreken. Deze techniek is relatief eenvoudig: de student luistert naar een audio-opname, bij voorkeur een dialoog en herhaalt wat hij of zij hoort. Bij de methode is het niet belangrijk om de Griekse tekst te begrijpen; in de eerste instantie gaat het om de klanken. Het luisteren en daarna herhalen oefent men net zo veel tot dit heel gemakkelijk gaat en de student simultaan met de audio-opname Grieks kunnen spreken. De lerende gebruikt na enige tijd een transcript om te kunnen lezen (en te begrijpen) wat hij of zij heeft gezegd. Veel lesboeken zijn voor deze techniek geschikt, zolang de boeken dialogen of delen met samenhangende tekst bevatten. Het niveau van de Griekse audio-opname dient idealiter wat boven het niveau van de studenten te liggen. De ideale lengte is ongeveer één pagina, zonder kunstmatige pauzes en op een natuurlijke snelheid. Omdat fysieke bewegingen de opname van de vreemde taal (het Grieks) in het zenuwstelsel versterken, doet Alexander Argüelles de aanbeveling om te lopen tijdens het spreken, het liefst buiten, en niet te zitten. Dat de studenten minder gauw worden afgeleid als zij in beweging zijn, is een andere grond zodat het werken aan het Grieks een stuk effectiever gaat.

De shadowing-techniek vertoont veel overeenkomsten met de audiolinguale methode uit de twintigste eeuw, maar het onderscheid is dat bij de audiolinguale methode grammaticale driloefeningen werden gebruikt in plaats van dialogen of samenhangende teksten. Bij Shadowing is ook simultaan spreken anders.

Populariteit

Er is veel onderzoek gedaan de afgelopen jaren naar de techniek van Shadowing waaruit blijkt dat de leermethodiek naast de uitspraak ook de luistervaardigheid aanzienlijk verbetert. Het algemene begrip van het Grieks wordt ook vergroot.

Voor- en nadelen van de Shadowing Technique

Shadowing heeft als praktisch voordeel dat de methodiek in een groep studenten kan worden gebruikt, waarbij elke deelnemer individueel actief leert. Het rendement van Shadowing is hoog.

Het nadeel van de Shadowing-techniek is dat de lerende het wellicht een beetje saai kan vinden om dezelfde Griekse tekst steeds te blijven herhalen. De tekst kiezen is dus heel belangrijk.

Total Physical Response (TPR^®)

Bedacht door wie en wanneer

De Amerikaanse psycholoog James Asher ontwikkelde in de jaren zestig van de vorige eeuw de taalverwervingsmethode Total Physical Response, ook wel TPR^® genoemd.

Kenmerken van Total Physical Response (TPR^®)

TPR^® is een methode om talen (bijvoorbeeld Grieks) te leren die op het idee gebaseerd is dat mensen leren door middel van handelingen en beweging. Men leert door te doen, en wel op de manier zoals kinderen hun moedertaal leren. Ouders geven voortdurend opdrachten aan hun jonge kinderen en belonen hen als ze deze opdrachten uitvoeren (“kijk naar mama”, “goed zo”). “Pak de lepel”, “Mooi!”, “Trek je schoentjes maar aan”, enz.). In de eerste instantie is het de bedoeling dat het kind begrijpt wat de ouder zegt, het kind gaat in een later stadium verbaal reageren. De luistervaardigheid Grieks vormt dus de basis, daarna komt de spreekvaardigheid.

De methode van TPR^® past deze principes van de moedertaalverwerving bij het leren van het Grieks versneld toe. De docent geeft opdrachten op een begrijpelijke en vriendelijke wijze, zoals: “pak het boek” en doet zelf de opdrachten voor; de lerenden doen deze opdrachten na. Aanvankelijk wordt van de lerenden nog niet verwacht dat ze Grieks spreken; de lerenden geven de taken in een later stadium. Taken die bekend zijn worden uitgebreid of gedeeltelijk veranderd.

TPR^® appelleert de methode van aan de beide hersenhelften door de combinatie van beweging en spraak. Hierdoor kost het minder moeite om iets te leren en de geleerde Griekse taalkennis beklijft ook beter.

Populariteit

Voornamelijk wordt TPR^® toegepast binnen het NT2-onderwijs (Nederlands als tweede taal), zeker bij beginnende studenten en ook wel op de basisschool bij Engels. Maar eveneens middelbare scholieren of volwassenen werken met veel plezier met TPR^® en behalen hierbij goede resultaten.

Voor- en nadelen van Total Physical Response

TPR^® heeft veel voordelen. Doordat de studenten veel begrijpelijke input krijgen aangeboden in ‘chunks’ (woorden die bij elkaar horen), krijgen de studenten snel begrip van de nieuwe taal. De leermethodiek van Total Physical Response zorgt voor snelle succeservaringen, wat het plezier in leren bevordert. Zo kunnen de studenten stressvrij leren. In principe is de methode van TPR^® geschikt voor alle doelgroepen, ongeacht leeftijd en achtergrond en kan de methode eveneens toegepast worden in grotere klassen. Het verworven Grieks wordt direct opgeslagen in het langetermijngeheugen van de student.

Dat niet elke taaluiting in TPR^®-taken is uit te drukken, is het minpunt van TPR^®. Daardoor werkt het tot op een bepaald taalniveau en is daarnaast nog een andere methodiek (ter aanvulling) nodig. De methode is ook niet heel creatief. De student leert niet zijn of haar meningen, gevoelens en ideeën in het Grieks te uiten.

De Directe Methode (Engels: Direct Method; DM)

Bedacht door wie en wanneer

Eind jaren tachtig van de negentiende eeuw bedacht de Duits-Amerikaanse taalkundige Maximilian Delphinius Berlitz (geboren als David Berlizheimer) de Directe Methode. Deze methode wordt ook wel ‘de natuurlijke benadering’ genoemd. De Directe Methode is als antwoord op de dominante grammatica-vertaalmethode ontwikkeld.

Kenmerken van de Directe Methode (DM)

Er ontstond een Reformbeweging rond het jaar 1900 met nieuwe visies over leren dat zelfontdekkend en inductief moest zijn. Overigens ging de Reformbeweging niet alleen over het leren van een taal, maar ook over voeding, natuurgeneeskunde, kleding en naturisme. Omstreeks 1900 streefde men, net zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw, naar meer natuurlijke manieren van leven en bevrijding van het keurslijf. Er ontstond in het taalonderwijs veel aandacht voor gesproken, ‘levende’ taal. Hierbij werd de grammatica eerder inductief onderwezen, met behulp van voorbeeldzinnen. De taalregels moesten de lerenden hieruit afleiden. Er waren meer mondelinge oefeningen met meer aandacht voor de uitspraak van de vreemde taal (zoals het Grieks). Het werd gestimuleerd om de lerenden vaak in het Grieks te laten spreken. Dat de les in het Grieks gegeven werd, was eveneens een nieuw verschijnsel. Tijdens de taalles werd nadrukkelijk niet vertaald. Het aanleren van de (Griekse) vocabulaire werd gedaan door middel van voorbeelden en plaatjes. Abstracte vocabulaire werd door studenten aangebracht om ideeën te laten associëren.

Populariteit

Deze golf van vernieuwing van begin twintigste eeuw ebde weg, deels door invloed van de oorlogen en crises, om weer een andere vorm te krijgen in de jaren zestig.

Met (een moderne versie van) de Directe Methode wordt nog altijd gewerkt door taleninstituten zoals Berlitz en Interlingua.

Voor- en nadelen van de Directe Methode

Het voordeel van de Directe Methode is dat deze methode een vrij natuurlijke manier is om Grieks te leren. Bij de methode wordt veel aandacht besteed aan luisteren en spreken. Hierdoor krijgen de lerenden vloeiendheid in het Grieks en zelfvertrouwen. Nadelen heeft de Direct Methode echter ook. Voor schrijfvaardigheid (Grieks) is bij deze methode zeer weinig aandacht en voor lezen in de vreemde taal ook relatief minder. Voor studenten die verder meer gevorderd zijn in het Grieks, biedt deze leermethode te weinig uitdaging. De Directe Methode is eveneens niet heel bruikbaar voor de langzaam lerende studenten, omdat deze methode een daadkrachtige inzet vanuit de student verwacht.

De Manesca-methode (Engels: Manesca Method)

Bedacht door wie en wanneer

Jean Manesca publiceerde An Oral System of Teaching Living Languages Illustrated by a Practical Course of Lessons in the French through the Medium of the English (“Een mondelinge methode voor het onderwijzen van levende talen, aan de hand van een praktische cursus Frans door middel van het Engels”) in 1835. In januari 2015 ging An oral system of teaching living languages in herdruk.

Kenmerken van de Manesca-methode

De Manesca-methode is op hetzelfde principe gebaseerd als de ‘natuurlijke aanpak’ (Natural Approach): de beste manier om vreemde talen te leren, is die waarop een kind de moedertaal leert. Een vreemde taal (zoals Grieks) leren moet gemakkelijk en veilig zijn. Manesca wil om die reden niet werken met abstracte regels en lijstjes met Griekse woorden die uit het hoofd geleerd dienen te worden.

De Manesca-methode geldt als de eerst bekende, volledige taalcursus. De leermethode is op het werken met een groep van studenten en een docent Grieks gebaseerd, die steeds één Grieks woord tegelijk introduceert. Er hoort een specifieke beweging bij ieder woord. Het Griekse woord en de beweging worden vervolgens door de lerenden na elkaar herhaald. De herhaling helpt de studenten deze Griekse woorden te onthouden, zonder dat uit het hoofd geleerd hoeft te worden. Stap voor stap worden de woorden zinnen en weer variaties op deze Griekse zinnen. De Griekse spelling wordt aangeboden in een later stadium met leesteksten.

De Manesca-methode is al een aantal jaren later overgenomen en aangepast door de Duitse grammaticaschrijver en taaldocent Heinrich Gottfried Ollendorff en staat ook wel als de Ollendorff-methode bekend.

Populariteit

Manesca is twee jaar na de publicatie van zijn methode overleden. Het werk van Jean Manesca is door anderen opgepakt en aangepast, onder meer door Ollendorff. Een groot deel van zijn ideeën zijn nog actueel en worden nog steeds toegepast in het moderne vreemdetalenonderwijs.

Voor- en nadelen van de Manesca-methode

De combinatie van spreken en bewegingen maken, waardoor het fysieke geheugen meewerkt en de geleerde stof gemakkelijker en langduriger door de lerende wordt onthouden, geldt als de sterke kant van de Manesca- of Ollendorff-methode. Het vele herhalen draagt daar ook aan bij. Het kan als een keerzijde worden gezien dat het wat saai wordt om dezelfde Griekse woorden en zinnetjes steeds te herhalen.

Silent Way

Bedacht door wie en wanneer

The Silent way (‘de stille manier’) is ontwikkeld door de Egyptenaar Caleb Gattegno in 1963.

Kenmerken van de Silent Way

De stille manier is een taalleermethode (voor bijvoorbeeld Grieks) die gebruikmaakt van stilte als instructiemiddel. Gattegno’s methode gaat uit van de autonomie van de studenten en hun actieve deelname.

De taaltrainers Grieks gebruiken een combinatie van gebaren en stilte om de aandacht van de lerende te trekken, reacties uit te lokken en de lerende aan te moedigen om foutjes te verbeteren. Aan de uitspraak (Grieks) wordt veel tijd besteed.

Gattegno, die wiskundige was, hechtte er veel waarde aan om taalonderwijs te geven door middel van een methode die efficiënt voor de energievoorraad van zijn studenten was. Hij ontdekte dat het in verhouding weinig energie kost om een auditief of visueel beeld te onthouden, veel minder energie dan als we proberen iets uit het hoofd te leren. Het betoog van hem was dat docenten niet zozeer zouden moeten streven naar kennisoverdracht, maar het bewustzijn dienen aan te boren, want alleen het bewustzijn maakt het mogelijk om dingen te kunnen leren.

Gekleurde blokken die kunnen worden gebruikt voor allerlei dingen, zijn één van de hulpmiddelen die The Silent Way gebruikt. De methode maakt eveneens gebruik van Words in Colour. Words in Colour is een kleurenkaart voor geluiden waarin elke kleur voor een bepaalde klank van het Grieks staat, gekleurde woordgrafieken om aan zinnen te werken en gekleurde grafieken die worden gebruikt om spelling te leren.

Populariteit

Voornamelijk bij het aanleren van de uitspraak zijn de ideeën van Gattegno van betekenis geweest, alhoewel de Stille Methode in de originele vorm niet veel meer wordt gebruikt.

Voor- en nadelen van de Silent Way

Dat zijn benadering voor de lerende niet-bedreigend is, die immers wordt beschouwd als autonoom, is de sterke kant van de aanpak van Gattegno. De trainer Grieks is in feite aan de student dienstbaar, niet omgekeerd. De leermethodiek van The Silent Way stimuleert het leren op een natuurlijke manier. Het geleerde wordt meestal goed verwerkt en onthouden door lerenden een uitdaging te geven om nieuwe dingen te ontdekken. Fouten maken magwat bijdraagt aan het leerproces.

Het kan een nadeel zijn dat sommige lerenden meer begeleiding nodig hebben dan de leermethode voorstaat. De studenten worden mogelijk gefrustreerd door het gebrek aan inbreng van de taaltrainer Grieks. Met kleuren en grafieken werken, heeft als beperking dat ‘het nieuwe’ er gauw af gaat. Hierdoor verdwijnt het effect van de methode.

TPR Storytelling

Bedacht door wie en wanneer

TPR Storytelling of ‘TPRS’ houdt in Teaching Proficiency through Reading and Storytelling. De TPRS-methode is ontwikkeld door Blaine Ray in 1990, een Amerikaanse docent Spaans, en is afgeleid van de TPR-methode (Total Physical Response).

Kenmerken van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een taalverwervingsmethode die gebruikmaakt van verhalen om een taal (bijvoorbeeld Grieks) te leren. Het principe van TPRS is een natuurlijke methode van taalverwerving: een vreemde taal leren zoals een kind zijn of haar moedertaal leert. Om dit te kunnen bereiken, worden studenten aan een grote hoeveelheid begrijpelijke input blootgesteld. Door de trainer Grieks wordt een verhaal verteld waarin nieuwe Griekse woorden meerdere keren voorkomen. Deze verhalen zijn niet te lang en interessant of humoristisch. Doordat de verhalen gemakkelijk te begrijpen zijn, ontspannen de lerenden zich. Zo worden Griekse structuren en woorden vanzelf in het langetermijngeheugen van de studenten opgeslagen. De lerenden worden door de docent op grammaticale verschijnselen van het Grieks gewezen, zonder dat lerenden taalregels uit het hoofd hoeven te leren.

Na enige tijd zal de lerende ‘automatisch’ Grieks gaan spreken en de Griekse grammaticale structuur van de nieuwe taal imiteren. Dit is een natuurlijk proces. Samen met een groepje studenten een verhaal opbouwen, is een variant. Hierbij schrijft de docent Grieks eerst nieuwe woorden en structuren op een bord of flipchart, met hun Griekse vertaling, om vervolgens met de lerenden een verhaal te maken. Tot slot vertellen de lerenden het verhaal na. Een belangrijk deel van TPR Storytelling is lezen in het Grieks, omdat dit zorgt voor inbreng. In een latere fase volgt schrijven in het Grieks.

Populariteit

Er is veel onderzoeken gedaan dat uitwijst dat TPRS een succesvolle manier is om een vreemde taal te leren. Er zijn wel randvoorwaarden nodig: de setting dient geschikt te zijn en de taaltrainer dient goed getraind te zijn.

Voor- en nadelen van TPR Storytelling

TPR Storytelling is een laagdrempelige wijze van taalverwerving en het geleerde wordt grondig verworven. Doordat TPRS ook de creatieve intelligentie aanboort, is TPRS een breinvriendelijke leermethode. Het is prettig voor de student en het is relatief gemakkelijk om de focus te behouden. Zelf een verhaal maken, werkt heel motiverend voor de lerenden.

Een nadeel is dat TPR Storytelling veel voorbereiding van de taaltrainer vraagt.

De Rosetta Stone methode

Bedacht door wie en wanneer

De Rosetta Stone-leermethodiek is naar de zogenaamde de Steen van Rosetta vernoemd, een steen met een tekst in twee talen die in Egypte is gevonden, met behulp waarvan uiteindelijk de hiërogliefen zijn ontcijferd. Rosetta Stone is ook de naam van het softwarebedrijf dat deze taalcursussen op de markt brengt. De eerste versie is uitgebracht in 1996.

Kenmerken van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone methode is een wijze om een vreemde taal (bijvoorbeeld Grieks) te leren achter een computer. De taalcursussen zijn beschikbaar in meer dan dertig verschillende talen en ze zijn te volgen vanuit elk van deze talen.

De Rosetta Stone-methode is een communicatieve methode, die de manier imiteert waarop een kind de moedertaal leert. Dit wil zeggen ‘leren door middel van onderdompeling’, leren door veel te luisteren en na te spreken. Rosetta Stone gebruikt hiervoor foto’s en stemmen van moedertaalsprekers (native speakers Grieks) om de betekenis van nieuwe woorden in de doeltaal (het Grieks) over te brengen. Er wordt gebruikgemaakt van een programma om spraak te herkennen dat de Griekse uitspraak registreert en een schematische weergave hiervan maakt. Dit maakt het mogelijk voor de student om zijn of haar uitspraak met de uitspraak van native speakers (moedertaalsprekers Grieks) te vergelijken. Uitspraakverbetering kan worden behaald door de voorbeeldstem minder snel te laten spreken en daarna veel na te spreken.

Voor de schrijfvaardigheden Grieks van de studenten zijn er dictee-oefeningen. De software controleert de Griekse spelling en grammatica en wijst op taalfouten en biedt de mogelijkheid om deze taalfouten van de lerende te corrigeren.

Het programma van Rosetta Stone biedt eveneens leesteksten. Deze gaan over dagelijkse onderwerpen, ideeën en activiteiten.

Populariteit

De Rosetta Stone-methode wordt wereldwijd veelvuldig ingezet en zeker niet door de minsten. Onder andere het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse zaken en de NASA maken er gebruik van. De methode van Rosetta Stone wordt in ons land door een aantal ministeries en veel universiteiten en hogescholen toegepast en eveneens door een aantal internationale bedrijven.

Voor- en nadelen van de Rosetta Stone methode

De Rosetta Stone-methode is erg eenvoudig in het gebruik en kan door de studenten gebruikt worden op elk moment. Welke onderdelen van de leermethode meer of wellicht minder aandacht nodig hebben, kan de lerende zelf bepalen. Veel lerenden vinden het plezierig om de methodiek te gebruiken. Bij een gebrek aan taaldocenten kan de Rosetta Stone-methode een oplossing bieden voor onderwijsinstellingen. Dat er geen taaldocent is die studenten motiveert of wat extra’s kan bieden, kan een nadeel van de methode zijn.

De Pimsleur methode

Bedacht door wie en wanneer

De taalcursussen van Pimsleur zijn ontwikkeld door Amerikaans taalkundige Dr. Paul Pimsleur. De eerste Pimsleur taalcursus was een cursus Grieks, die Pimsleur in 1963 op de markt bracht.

Kenmerken van de Pimsleur methode

De methode van Pimsleur is een Amerikaans computerprogramma om nieuwe talen (bijvoorbeeld Grieks) te leren.

Een cursus van Pimsleur bestaat uit zinnetjes/dialoog die door lerenden worden nagesproken en herhaald. Deze Griekse voorbeeldzinnen van de cursus zijn ingesproken door moedertaalsprekers. De cursussen zijn op herhaling, anticipatie, woordenschat en weer herhaling gebaseerd. De lessen omvatten een halfuur audio-opname met nieuwe woordenschat en taalstructuren in de te leren taal. De grammaticale structuur van het Grieks wordt niet apart uitgelegd maar aangeboden via uitbreiding van, en variaties op, de zinnetjes.

Dr. Pimsleur deed onderzoeken naar het optimale interval waarmee informatie van het kortetermijngeheugen overgaat naar het langetermijngeheugen. In de Pimsleur taalcursussen is dit (gemiddelde) interval geïntegreerd.

Populariteit

Onder andere Amerikanen gebruiken de cursussen van Pimsleur en de ervaringen met de methode variëren. Over het algemeen zijn lerenden tevreden over de aangeleerde uitspraak van het Grieks.

Voor- en nadelen van de Pimsleur methode

Omdat de insprekers allemaal moedertaalsprekers (native speakers) zijn en op een natuurlijke wijze in een normaal tempo Grieks spreken, werkt de methode van Pimsleur heel goed om de uitspraak te verbeteren.

Het minpunt van de methode van Pimsleur is dat er niets uitgelegd wordt. De student leert geen bouwstenen van het Grieks om zelf een zin te maken, maar moet het doen met duizenden voorbeeldzinnetjes die worden ingeprent.

De Michel Thomas methode

Bedacht door wie en wanneer

De Michel-Thomas-methode is, niet verrassend, bedacht door Michel Thomas (geboren als Moniek Kroskof); een in Polen geboren genaturaliseerde Amerikaan. Michel Thomas ontwikkelde zijn methode kort na de Tweede Wereldoorlog in zijn eigen taleninstituut in Beverly Hills, Los Angeles, met beroemdheden als Barbra Streisand, Emma Thompson, Diana Ross, Mel Gibson, Bob Dylan en Pierce Brosnan in de klantenkring.

Kenmerken van de Micheal Thomas methode

Michel Thomas’ principe was dat iemand alleen in staat is om te leren als diegene geen stress heeft. Michel Thomas begon met de studenten duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ze iets zouden vergeten.

De cursussen van Michel Thomas zijn audiolessen (Grieks), ingesproken door twee acteurs; een vrouwelijke acteur en een mannelijke acteur. De setting is een virtueel klaslokaal, waarin de student als de derde student fungeert. De student luistert met de les van de stemacteurs mee. Als een vraag aan de stemacteurs gesteld wordt, is het idee dat de cursisten op pauze drukken en zelf antwoord geven op de vraag. Er zijn geen huiswerkopdrachten, geen uit-het-hoofd-leren. Bij de methode worden de lessen opgebouwd in stapjes en nieuwe Griekse lesstof wordt afgewisseld met reeds bekende Griekse lesstof. De uitleg wordt in de Engelse taal gegeven. Er wordt bijvoorbeeld op verbanden gewezen tussen het Engels en het Grieks, als die verbanden er zijn. Grammaticale uitleg wordt eveneens gegeven. Makkelijke stof wordt eerst aangeleerd, moeilijkere stof volgt pas nadat door de student Grieks is begrepen en geleerd. Naast Griekse woorden en zinnen worden eveneens bouwstenen geleerd. Hiermee kan de gebruiker zelf zinnen maken. De leermethode maakt eveneens gebruik van flashcards zodat gebruikers zelf hun vocabulaire Grieks kunnen toetsen en online oefeningen kunnen maken om hun eigen voortgang te kunnen meten.

Populariteit

Veel gebruikers vinden de cursus plezierig werken en ze zijn over het algemeen tevreden over de uitleg van de structuren van het Grieks. De studenten die met de taal wat verder zijn, vinden de Michel Thomas-methode minder nuttig.

Voor- en nadelen van de Micheal Thomas methode

De taalcursussen zijn erg toegankelijk en trainen luistervaardigheid en uitspraak Grieks op een efficiënte manier. Het feit dat deze cursussen Grieks niet in schrijfvaardigheid voorzien, is een nadeel van de methode van Michel Thomas. Er is ook geen werkelijke interactie, omdat het een audiocursus betreft.

De Assimil methode

Bedacht door wie en wanneer

Assimil is een Frans bedrijf, dat in het jaar 1929 door Alphonse Chérel is opgericht. Het bedrijf maakt taalcursussen en publiceert deze. Hun eerste boek heette Anglais sans Peine.

Kenmerken van de Assimil methode

Letterlijk betekent ‘assimileren’: ‘opgaan in de andere groep, mengen met’, wat wel een hooggegrepen streven is voor taalcursussen (zoals Grieks). De taalcursussen van Assimil zijn zelfstudielessen die uit een lesboek Grieks, audio-CD’s en een USB-stick bestaan. Idealiter besteden de cursisten ruwweg twintig minuten per dag aan de cursus.

De taallessen van Assimil bestaan uit Griekse dialogen die worden beluisterd, nagesproken en gelezen. De Griekse vertaling staat ernaast, samen met grammaticale toelichting. Voor het trainen van de uitspraak, maakt de Assimil-methode gebruik van zinnetjes die door native (moedertaal) speakers zijn ingesproken en die de lerende dient te herhalen. De opbouw van de les verloopt van receptief naar productief: in de eerste lessen wordt nog geen taalproductie verwacht van de cursisten; dit komt pas na ruwweg vijftig lessen.

Populariteit

De cursussen van Assimil zijn populair. Ze zijn relatief voordelig en er is een ruim aanbod aan verschillende talen.

Voor- en nadelen van Assimil

Dat de lerenden in hun eigen snelheid kunnen leren op het moment dat dit het beste past, is het voordeel van de Assimil-methode. Het nadeel hierbij is, wat geldt voor alle computertaalcursussen, dat de studenten aan zichzelf zijn overgeleverd. Er is geen taaldocent Grieks beschikbaar om de cursist te motiveren of te begeleiden.